شمیم جان فزای کوی بابم
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شعر | شمیم جان فزای کوی بابم |
| نام شاعر | جودی خراسانی |
| قالب | غزل |
| وزن | مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن |
| موضوع | امام حسین(ع) |
| مناسبت | اربعین |
| زمان سرایش | معاصر |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۸بیت |
شمیم جان فزای کوی بابم شعری آیینی از شاعر آیینی معاصر، جودی خراسانی درباره امام حسین(ع) است. این شعر در قالب غزل که در هشت بیت سروده شده است. وزن این شعر مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن و در گونه مرثیه است.
متن شعر
| شمیم جان فزای کوی بابم | مرا اندر مشام جان برآید | |
| گمانم کربلا شد عمه نزدیک | که بوی مشک و ناب و عنبر آید | |
| به گوشم عمه از گهواره ی گور | در این صحرا صدای اصغر آید | |
| حسین را ای صبا برگو که از شام | به کویت زینب غم پرور آید | |
| ولی ای عمه دارم التماسی | قبول خاطر زارت گر آید | |
| که چون اندر سر قبر شهیدان | تو را از گریه کام دل برآید | |
| در این صحرا مکن منزل که ترسم | دوباره شمر دون با خنجر آید | |
| مهار ناقه را یک دم نگه دار | که استقبال لیلا ، اکبر آید | |
| مران ای ساربان یک دم که داماد | سر راه عروس مضطر آید | |
| کند جودی به محشر ، محشر از نو | اگر در حشر ما این دفتر آید |