نمایش مبدأ برای کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد

{{جعبه اطلاعات شعر
 | عنوان = [[کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد]]
 | تصویر = 
 | توضیح تصویر = 
 | نام شعر =کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد
 | نام شاعر = [[محمدرضا سهرابی‌نژاد]]
 | قالب = [[دوبیتی]]
 | وزن =مفاعیلن مفاعیلن فعولن
 | موضوع = [[حضرت زینب (س)]]
 | مناسبت =حماسه 
 | زمان سرایش = معاصر
 | زبان = فارسی
 | تعداد ابیات =۲ بیت
 | منبع = بانوی صبر
}}
'''کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد''' مطلع دوبیتی از سروده های شاعر آیینی، [[محمدرضا سهرابی‌نژاد]] در حماسه [[حضرت زینب (س)]] است.

==معرفی==
{{اصلی|محمدرضا سهرابی‌نژاد}}
«کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد» را در قالب [[دوبیتی]]، [[شاعر آیینی]]، محمدرضا سهرابی‌نژاد سروده است. این [[شعر آیینی]] در [[وزن]] مفاعیلن مفاعیلن فعولن در [[مرثیه]] حضرت زینب (س) است.

==متن شعر==
{{شعر}}
{{ب|کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد|دلِ افسردگان را گرم می‌کرد}}
{{ب|زنی در پیش مردی خطبه می‌خواند|که مرد از مرد بودن شرم می‌کرد}}

{{پایان شعر}}



{{شعر}}
{{ب|	ای حرمت قبلۀ حاجات ما	|	یاد تو تسبیح و مناجات ما		}}
{{ب|	تاج شهیدان همه عالمی	|	دست علی، ماه بنی هاشمی		}}
{{ب|	ماه کجا، روی دل‌آرای تو؟	|	سرو کجا، قامت رعنای تو؟...		}}
{{ب|	هم‌قدم قافله سالار عشق	|	ساقی عشاق و علمدار عشق		}}
{{ب|	سرور و سالار سپاه حسین	|	داده سر و دست به راه حسین		}}
{{ب|	عَمّ امام و اَخ و اِبن امام	|	حضرت عباس علیه‌السلام		}}
{{ب|	ای علم کفر، نگون ساخته	|	پرچم اسلام، برافراخته		}}
{{ب|	مکتب تو مکتب عشق و وفاست	|	درس الفبای تو صدق و صفاست		}}
{{ب|	مکتب جان‌بازی و سربازی است	|	بی‌سری آنگاه سرافرازی است		}}
{{ب|	شمع شده، آب شده سوخته	|	روح ادب را ادب آموخته		}}
{{ب|	آب فرات از ادب توست، مات	|	موج زند اشک به چشم فرات		}}
{{ب|	یاد حسین و لب عطشان او	|	وان لب خشکیدۀ طفلان او...		}}
{{ب|	مشک پر از آب حیاتت به دوش	|	طفل حقیقت ز کفت آبنوش		}}
{{ب|	درگه والای تو در نشأتین	|	هست در رحمت و باب حسین		}}
{{ب|	هر که به دردی و غمی شد دچار	|	گوید اگر یک صد و سی و سه بار		}}
{{ب|	ای علم افراشته در عالمین	|	اکشف یا کاشف کرب الحسین		}}
{{ب|	از کرم و لطف جوابش دهی	|	تشنه اگر آمده آبش دهی		}}
{{ب|	چون نهم ماه محرم رسید	|	کار بدان‌جا که نباید کشید		}}
{{ب|	از عقب خیمۀ صدر جهان	|	شاه فلک‌جاه ملک‌پاسبان		}}
{{ب|	شمر به آواز، تو را زد صدا	|	گفت کجایند بَنُو اُختنا؟		}}
{{ب|	تا برهانند ز هنگامه‌ات	|	داد نشان خطّ امان نامه‌ات		}}
{{ب|	رنگ پرید از رخ زیبای تو	|	لرزه بیفتاد بر اعضای تو		}}
{{ب|	من به امان باشم و جان جهان	|	از دم شمشیر و سنان بی‌امان		}}
{{ب|	دست تو نگرفت امان‌نامه را	|	تا که شد از پیکر پاکت جدا		}}
{{ب|	مزد تو زین سوختن و ساختن	|	دست سپر کردن و سر باختن		}}
{{ب|	دست تو شد دست شه لافتی	|	خطّ تو شد خطّ امان خدا		}}
{{ب|	پنج امامی که تو را دیده‌اند	|	دست علمگیر تو بوسیده‌اند...		}}
{{ب|	مطلع شعبان همایون اثر	|	بر ادب توست دلیلی دگر		}}
{{ب|	سوم این ماه چو نور امید	|	شعشعۀ صبح حسینی دمید		}}
{{ب|	چارم این مه که پر از عطر و بوست	|	نوبت میلاد علمدار اوست		}}
{{ب|	شد به هم آمیخته از مشرقین	|	نور ابوالفضل و شعاع حسین		}}
{{ب|	وقت ولادت قدمی پشت سر	|	وقت شهادت قدمی پیشتر		}}
{{ب|	ای به فدای سر و جان و تنت	|	وین ادب آمدن و رفتنت		}}
{{ب|	مدح تو این بس که شه ملک جان	|	شاه شهیدان و امام زمان		}}
{{ب|	گفت به تو گوهر والانژاد	|	جان برادر به فدای تو باد...		}}


{{پایان شعر}}

==پانویس==
بانوی صبر
==منابع==