نمایش مبدأ برای آن را که ز دردِ دینش افسونی هست

'''آن را که ز دردِ دینش افسونی هست''' شعری در قالب [[رباعی]] با مضمون [[مرثیه]] درباره [[امام حسین(ع)]] از [[بیدل دهلوی]] شاعر قرن یازدهم است.

== معرفی ==
شعر آن را که ز دردِ دینش افسونی هست از ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بن عبدالخالق ارلاس، (۱۰۵۵–۱۱۳۳) [[متخلص]] به بیدل در قالب رباعی با [[وزن]] مفعول مفاعیل مفاعیلن فع (رباعی) در رثای امام حسین(ع) است. این شاعر پارسی‌سرای بیشتر در سبک هندی شعر می سروده است حتی برخی او را از سرآمدان سبک هندی می دانند. بیدل دهلوی اشعار زیادی درباره اهل بیت(ع) دارد با اینکه [[سنی مذهب]] است.او ابتدا «رمزی» [[تخلص]] می‌کرد بنا به گفتهٔ یکی از شاگردانش هنگام مطالعهٔ [[گلستان سعدی]] از مصراع «بیدل از بی نشان چه جوید باز» به وجد آمد و تخلص خود را به «بیدل» تغییر داد.

== متن شعر ==
{{شعر}}
{{ب|آن را که ز دردِ دینش افسونی هست|در یاد حسین، داغ مدفونی هست}}
{{ب|هرگاه ز خاک کربلا سبحه کنند|در گردش آن چکیدن خونی هست}}
{{پایان شعر}}

توضیح واژه سبحه:به معنای تسبیح برای ذکر است

==آثار آیینی دیگر شاعر==
او شعرهای بسیاری در مورد [[اهل بیت(ع)]] همچنین شعری چهارده بیتی در قالب [[غزل]] راجع به امام حسین(ع) با مطلع «سایه دستی اگر ضامن احوال ماست» سروده است:
{{شعر}}
{{ب|سایه دستی اگر ضامن احوال ماست|خاک ره بیکسی ست کز سرِ ما بر نخاست}}
{{پایان شعر}}

==پانویس==

==منابع==