نمایش مبدأ برای ای که به عشقت اسیر خیل بنی آدمند

{{سرصفحه
 | مطلع= ای که به عشقت اسیر خیل بنی آدمند
 | نام شعر=
 | شاعر = فواد کرمانی
 | مصحح = 
 | بخشی از دیوان =
 | بخشی از مجموعه اشعار =
 |قالب = قصیده
 |وزن = مفاعیلن مفاعیلن فعولن
 |موضوع = امام حسین(ع)
 | قبلی =
 | بعدی = 
 | سال خورشیدی = 
 | سال میلادی =
 | سال قمری = 
 | یادداشت =
}}

==معرفی شعر==
شعر ای که به عشقت اسیر خیل بنی آدمند را [[فتح الله قدسی کرمانی]] متخلص به فواد از [[شاعران آیینی]] معاصر سروده است. فواد بیشتر از سبک عراقى پیروى مى‌کرده است. این قصیده 14 بیت دارد که در قالب [[قصیده]] با وزن مفاعیلن مفاعیلن فعولن سروده شده است. فضای شعری این قصیده در مدح امام حسین(ع) است. او در این شعر تکرار صنعت ادبی [[تضاد]] در بسیاری از [[ابیات]] را به کار برده است. سروده های عاشورایى فؤاد کرمانى از زمان خود او تاکنون مورد استفاده مداحان و محافل ادبی با محوریت عاشورا قرار گرفته‌است. شعر [[ای که به عشقت اسیر]] از شعرهای پر تکرار در دهه های اخیر است. وى با دستگاه‌هاى موسیقى ایرانى آشنایى داشته‌است و شاید به همین آشنایى باشد که در اوزان مطنطن عروضى آثارش از دیگر شاعران متمایز گردیده‌است.

==متن شعر==
{{شعر}}
{{ب|ای که به عشقت اسیر، خیل بنی آدمند|سوختگان غمت، با غم دل خرمند}}
{{ب|هر که غمت را خرید، عشرت عالم فروخت|با خبران غمت بی خبر از عالمند}}
{{ب|در شکن طرّه ات، بسته دل عالمی است|و آن همه دلبستگان، عقده گشای همند}}
{{ب|یوسف مصر بقا، در همه عالم تویی|در طلبت مرد و زن، آمده با درهمند}}
{{ب|تاج سر بوالبشر، خاک شهیدان توست|کاین شهدا تا ابد، فخر بنی آدمند}}
{{ب|در طلب اشک ماست، رونق مرآت دل |کاین دُرر با فروغ، پرتو جام جمند}}
{{ب|چون به جهان خرّمی، جز غم روی تو نیست|باده کشان غمت، مست شراب غمند}}
{{ب|عقد عزای تو بست، سنت اسلام و بس |سلسله ی کائنات، حلقه ی این ماتمند}}
{{ب|گشت چو در کربلا، رایت عشقت بلند|خیل ملک در رکوع، پیش لوایت خمند}}
{{ب|خاک سر کوی تو، زنده کند مرده را|زان که شهیدان او، جمله مسیحا دمند}}
{{ب|هردم از این کشتگان، گر طلبی بذل جان|در قدمت جان فشان، با قدمی محکمند}}
{{ب|سرّ خدای ازل، غیب در اسرار توست |سرّ تو با سرّ حق، خود ز ازل توأَمند}}
{{ب|محرم سرّ حبیب، نیست به غیر از حبیب |پیک و رسل در میان، محرم و نامحرمند}}
{{ب|در غم جسمت ” فؤاد ” ، اشک نبارد چرا|کاین قطرات عیون، زخم تو را مرهمند}}
{{پایان شعر}}

==توضیح شعر==
یکی از درون‌مایه‌های شعر عاشورایی خود «غم» و «عشق» حسینی بوده است و شعرا به زبان‌های مختلف همواره این غم را ستوده‌اند و تقدیس کرده‌اند و از آن صیانت کرده‌اند. از ماندگارترین سروده‌های عاشورایی با درون‌مایه‌ی غم و عشق حسینی می‌توان از این غزل فؤاد کرمانی نام برد. او در این غزل مدح باشکوه سیدالشهدا(علیه‌السلام) را با مدح غم او و کربلای او و دلدادگان او آمیخته است.

انتخاب وزنی دوری و طرب‌انگیز در توصیف غم و تکرار صنعت ادبی تضاد در بسیاری از ابیات (سوختگان غم و خرم‌اند، غم و عشرت، خرید و فروخت، باخبران و بی‌خبران، دلبستگان و عقده‌گشا، محرم و نامحرم، زنده و مرده و...) باعث موفقیت شاعر شده است، تا مخاطب بتواند خُرّمی و بهجت و سرور این غم بزرگ را از عمق جان بچشد. نگاه باشکوه عرفانی به بندگی امام حسین(علیه‌السلام) و عزای او نیز در این شعر به اثربخشی بیشتر شعر و عمق محتوایی آن کمک کرده است.