نمایش مبدأ برای با زخم‌های تازه گل انداخت پیکرش

{{سرصفحه
 | مطلع= با زخم‌های تازه گل انداخت پیکرش
 | نام شعر=
 | شاعر = علی گلی حسین‌آبادی
 | مصحح = 
 | بخشی از دیوان =
 | بخشی از مجموعه اشعار =
 |قالب = غزل
 |وزن = مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن
 |موضوع = امام حسین(ع)
 | قبلی =
 | بعدی = 
 | سال خورشیدی = 
 | سال میلادی =
 | سال قمری = 
 | یادداشت =
}}

{{شعر}}
{{ب|با زخم‌های تازه گل انداخت پیکرش|تسلیم شد قضا و قدر در برابرش}}
{{ب|مردی که عاشقانه‌ترین داغ را نوشت|از بس شکوه داشته لبخند آخرش}}
{{ب|می‌خواست نور تازه بپاشد در آسمان|مردی که آفتاب، شد آن روز منبرش}}
{{ب|می‌گفت «لا یبایع مثله» نه با زبان|با لحن قطره قطرۀ خون، زیر حنجرش}}
{{ب|او جانماز سرخ زمین را که باز کرد|هفت آسمان رسید به الله اکبرش}}
{{ب|تنها گواه زلف پریشان او، نسیم|حرفی نزد، از اینکه چه شد روی نی سرش}}
{{ب|تنها بسنده کرد به یک جمله بعد از آن|سر بسته بود روضه که «ای وای خواهرش»}}
{{پایان شعر}}