نمایش مبدأ برای عالم تمام نوحه کنان از برای کیست

{{سرصفحه شعر
 | مطلع=عالم تمام نوحه کنان از برای کیست
 | نام شعر=
 | شاعر = حزین لاهیجی
 | مصحح = 
 | بخشی از دیوان =
 | بخشی از مجموعه اشعار =
 |قالب =غزل قصیده
 |وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن  
 |موضوع =امام حسین(ع)
 | قبلی =
 | بعدی = 
 | سال خورشیدی = 
 | سال میلادی =
 | سال قمری = 
 | یادداشت =
}}
{{شعر}}
{{ب|عالم تمام نوحه کنان از برای کیست؟|دوران سیاهپوش چنین در عزای کیست؟}}
{{ب|نیلی چراست خیمۀ نه توی آسمان؟|جیب افق دریده ز دست جفای کیست؟}}
{{ب|از غم سیاه شد در و دیوار روزگار|این تیره فام غمکده، ماتم سرای کیست؟}}
{{ب|خون شفق به چهرۀ ایام ریختند|گل‌های این چمن دگر از خار پای کیست؟}}
{{ب|خون در تنی نماند و همان گریه در تلاش |پیچیده در گلو نفس، های های کیست؟}}
{{ب|بر کف نهاده‌اند جهانی متاع جان |دعوی همان به جاست، مگر خونبهای کیست؟}}
{{ب|سرتاسر سپهر پر از دود و ماتم است |آخر خبر کنید که این‌ها برای کیست؟}}
{{ب|گویا مصیبت همه دل‌های مبتلاست |یعنی عزای شاه شهیدان کربلاست}}
{{ب|آن شهسوار معرکۀ کربلا حسین |مهمان نو رسیدۀ دشت بلا حسین}}
{{ب|گلدستۀ بهار امامت به باغ دین |آن نخل ناز پرور لطف خدا حسین}}
{{ب|آن خو، به ناز کردۀ آغوش جبرئیل |آن پارۀ دل و جگر مصطفا، حسین}}
{{ب|آن نور دیدۀ دل زهرا و مرتضی |یعنی برادر حسن مجتبا حسین}}
{{ب|افتاده در میانۀ بیگانگان دین |بی غمگسار و بی کس و بی آشنا حسین}}
{{ب|شخص حیا و خستۀ خصمان بی حیا |کان وفا و کشتۀ تیغ جفا حسین}}
{{ب|از کوفیان ناکس و از شامیان دون |در کربلا نشانۀ تیر بلا حسین}} 
{{ب|از دشمنان شکسته به دل خار صد جفا |وز دوستان ندیده نسیم وفا حسین}} 
{{ب|آنکه جفای دشمن و اینک وفای دوست |بی بهر هم ز دشمن و هم دوست یا حسین}} 
{{ب|زین درد، پای عشرت دنیا به خواب رفت |این گرد تا به آینۀ آفتاب رفت}}
{{ب|هر سال تازه خون شهیدان کربلا |چون لاله می‌دمد ز بیابان کربلا}}
{{ب|این تازه‌تر که می‌رود از چشم ما برون|خونی که خورده‌اند یتیمان کربلا}}
{{ب|آمد فرود و جمله به دل‌های ما نشست |گردی که شد بلند به میدان کربلا}}
{{ب|این باغبان که بود که ناداده آب، چید |چندین گل شکفته ز بستان کربلا؟}}
{{ب|داد آن گلی که بود گل دامن رسول |دامن به دست خار بیابان کربلا}}
{{ب|آبی که دیو و دد همه چون شیر می‌خورند |آل پیمبر از دم شمشیر می‌خورند}}
{{ب|از موج گریه، کشتی طاقت تباه شد |وز دود آه، خانۀ دل‌ها سیاه شد}}
{{ب|تا بود در جگر نم خون، وقف گریه شد |تا بود در درون نفسی، صرف آه شد}}
{{ب|تنها نه گرد غصه به آدم رسید و بس|این غم غبار آینۀ مهر و ماه شد}}
{{ب|پیغام درد تا برساند به شرق و غرب |پیک سرشک، هر طرفی رو به راه شد}}
{{ب|ایام تیره شد چو محرم فرارسید|این ماه داغ ناصیۀ سال و ماه شد}}
{{ب|هرکس که گریه کرد درین مه ز سوز دل |جبریل شد ضمان که بری از گناه شد}}
{{ب|در گریه کوش تا بتوانی که در خور است |عذر گناه عمر ابد دیدۀ تر است}}
{{ب|فریاد از دمی که شهنشاه دین پناه |در بر سلاح جنگ فروزان چو برق آه}}
{{ب|آمد برون ز خیمه، وداع حرم نمود |با خیل درد و حسرت و با خیل اشک و آه}} 
{{ب|بی اهتمام حضرت او اهل بیت شرع |چون شرع در زمانۀ ما مانده بی پناه}}
{{ب|این یک نشسته در گل اشک از هجوم درد |آن یک فتاده از سر حسرت به خاک راه}} 
{{ب|اشک یکی گذشته ز ماهی از این ستم |آه یکی رسیده از این غصه تا به ماه}}
{{ب|زین سوی شه ز خون جگر گشته سرخ روی|زان سوی مانده خصم سیه کار، روسیاه}} 
{{ب|چشمی به سوی دشمن و چشمی به سوی دوست |پایی به ره نهاده و پایی به بارگاه}}
{{ب|غیرت کشیده گوشۀ خاطر به دفع خصم |حیرت گرفته این طرفش دامن نگاه}} 
{{ب|پایش رکاب خواهش و دستش عنان طلب |تن در کشاکش حرم و دل به حربگاه}} 
{{ب|بگرفت دامن شه دین، بانوی حرم |فریاد برکشید که ای شاه محترم}} 
{{ب|کای اهل بیت چون سوی یثرب گذر کنید |اول گذر به تربت خیرالبشر کنید}}
{{ب|پیغام من بس است بدان روضه این قدر|کاین خاک را به یاد من از گریه تر کنید}}
{{ب|آنگه به سوی تربت زهرا روید زار |آن جا برای من کف خاکی به سر کنید}}
{{ب|وانگه روید بر سر خاک برادرم |آن سرمه را به نیت من در بصر کنید}}
{{ب|وانگه به آه و نالۀ جانسوز دل گسل |احباب را ز واقعۀ ما خبر کنید}}
{{ب|گویید: کان غریب دیار جفا، حسین |گردید کشته، چارۀ کار دگر کنید}}
{{ب|ای دوستان، چو نام لب خشک من برید |بر یاد من ز خون جگر، دیده تر کنید}}
{{ب|هر گه کنید یاد لب چون عقیق من |از اشک دیده دامن خود پر گهر کنید}}
{{ب|هر ماتمی که تا به قیامت فرارسد |در صبر آن به واقعۀ من نظر کنید}}
{{ب|در محنت مصیبت دور و دراز من |هر محنتی که روی دهد مختصر کنید}}
{{ب|از شیونی که در حرم آنگه بلند شد |دل‌های قدسیان همگی دردمند شد}}
{{ب|بعد از وداع کان شرف خاندان و آل |آهنگ راه کرد سوی معرض قتال}}
{{ب|ذوق شهادتش به سر افتاد در شتاب |با شوق در کشاکش و با صبر در جدال}}
{{ب|در بر کشیده آن طرفش شوق باب و جد |دامن کشیده این طرف اندیشۀ عیال}} 
{{ب|تیغی چو برق در کف و تنها چو آفتاب |چون تیغ رو نهاد بدان لشکر ضلال}} 
{{ب|ناگه ز خیمه‌های حرم بیشتر ز حد |آمد صدای ناله و افغان به گوش حال }}
{{ب|رگشت شاه دین و بپرسید حال چیست؟ |گفتند ناگهان که فلان طفل خردسال}}
{{ب|از قحط آب گشته چو ماهی به روی خاک |وز ضعف تشنگی شده چون پیکر هلال}}
{{ب|بگریست شاه و بستدش از دایه بعد از آن |آورد در برابر آن قوم بد فعال}}
{{ب|گفت ای گروه بدکنش، این طفل بی گناه |از تشنگی چو مو شده، از خستگی چو نال}}
{{ب|آبی که کرده‌اید به من بی سبب حرام |یک قطره زان کنید بدین بی گنه حلال}}
{{ب|پس ناکسی ز چشمۀ پیکان خون چگان |آبی به حلق تشنۀ او ریخت بی گمان}} 
{{ب|رفتی و داغ بر دل پرغم گذاشتی |ما را به روز تیرۀ ماتم گذاشتی}} 
{{ب|رفتی تو شاد و در بر ما تیره کوکبان |یک دل رها نکردی و صد غم گذاشتی}}
{{ب|رفتی ز سال و مه چو شب قدر در حجاب |وین تیرگی به ماه محرم گذاشتی}} 
{{ب|رفتی ز بحر غصۀ دیرینه بر کنار |ما را غریق اشک دمادم گذاشتی}} 
{{ب|جن و ملک ز هجر تو در گریه‌اند و سوز |تنها نه داغ بر دل آدم گذاشتی}} 
{{ب|رفتی و روزگار یتیمان خویش را |چون موی خویش، تیره و درهم گذاشتی}}
{{ب|ما را به دست لشکر دشمن، غریب و خوار |بی غمگسار و مونس و همدم گذاشتی}} 
{{ب|بود اهل بیت را به تو دل خوش ز هر ستم |خوش بر جراحت همه مرهم گذاشتی}} 
{{ب|روح رسول از غم این غصه خون گریست |جان بتول زار چه گویم که چون گریست}} 
{{پایان شعر}}