شاعر آیینی:سیدمحمدعلی ریاضی‌ یزدی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
خط ۲۷: خط ۲۷:
==معرفی==
==معرفی==
[[سیدمحمدعلی ریاضی‌یزدی]] سال ۱۲۹۰ در شهر یزد متولد شد. پس از مدتی عازم [[تهران]] شد. در رشتۀ الهیات رتبۀ اول و مدرک لیسانس علوم تربیتی را از دانش‌سرای عالی تهران اخذ کرد. وی عرصۀ [[شعر]] و ادب ایران با امیری فیروزکوهی و [[سیدمحمدحسین شهریار]] ارتباط داشت. به‌خاطر اشعار مذهبی‌اش به «شاعر آل‌الله» مشهور شد. همچنین به مقام «ملک‌الشعرایی» آستان مقدس حضرت معصومه (س) نائل شد. اشعارش در حرم‌‌های [[اهل بیت (ع)]] در ایران و عراق است. سرانجام ریاضی ۲۹ اسفند ۱۳۶۱ در تهران از دنیا رفت. او در قبرستان ابن‌بابویه شهر ری به خاک سپرده شد. از ریاضی یزدی [[دیوان شعری]] به یادگار مانده است.<ref>دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1175-1176.</ref> [[شعر آیینی]] از او در قالب [[مثنوی]] در منقبت [[حضرت عباس (ع)]] با این مصراع «[[ای حرمت قبلۀ حاجات ما]]» آغاز شده است:
[[سیدمحمدعلی ریاضی‌یزدی]] سال ۱۲۹۰ در شهر یزد متولد شد. پس از مدتی عازم [[تهران]] شد. در رشتۀ الهیات رتبۀ اول و مدرک لیسانس علوم تربیتی را از دانش‌سرای عالی تهران اخذ کرد. وی عرصۀ [[شعر]] و ادب ایران با امیری فیروزکوهی و [[سیدمحمدحسین شهریار]] ارتباط داشت. به‌خاطر اشعار مذهبی‌اش به «شاعر آل‌الله» مشهور شد. همچنین به مقام «ملک‌الشعرایی» آستان مقدس حضرت معصومه (س) نائل شد. اشعارش در حرم‌‌های [[اهل بیت (ع)]] در ایران و عراق است. سرانجام ریاضی ۲۹ اسفند ۱۳۶۱ در تهران از دنیا رفت. او در قبرستان ابن‌بابویه شهر ری به خاک سپرده شد. از ریاضی یزدی [[دیوان شعری]] به یادگار مانده است.<ref>دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1175-1176.</ref> [[شعر آیینی]] از او در قالب [[مثنوی]] در منقبت [[حضرت عباس (ع)]] با این مصراع «[[ای حرمت قبلۀ حاجات ما]]» آغاز شده است:
{{شعر}}
{{شعر}}
{{|ای حرمت قبلۀ حاجات ما|یاد تو تسبیح و مناجات ما}}
{{|ای حرمت قبلۀ حاجات ما|یاد تو تسبیح و مناجات ما}}
خط ۳۲: خط ۳۳:


شعر زیر  ابیاتی از شعر مشهور ریاضی است:
شعر زیر  ابیاتی از شعر مشهور ریاضی است:
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو|ای کشته‌ای که جان دو عالم فدای تو}}
{{ب|بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو|ای کشته‌ای که جان دو عالم فدای تو}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


   
   
 
{{شعر}}
{{ب|دیوانه‌وار، آمده‌ام تا به قتلگاه|وقتی به استغاثه شنیدم، صدای تو}}
{{ب|دیوانه‌وار، آمده‌ام تا به قتلگاه|وقتی به استغاثه شنیدم، صدای تو}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
خط ۴۳: خط ۴۴:


   
   
 
{{شعر}}
{{ب|نقدینه‌ای که داشتم از اشک و خون دل|
{{ب|نقدینه‌ای که داشتم از اشک و خون دل|تقدیم کرد، دیده به گنبدنمای تو}}
 
{{ پایان شعر}}
تقدیم کرد، دیده به گنبدنمای تو}}{{ پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


==پانویس==
==پانویس==

نسخهٔ ‏۱۲ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۲۷

ریاضی یزدی
اطلاعات شاعر
سرشناسیقصیده گویی
نام شاعرسیدمحمدعلی ریاضی یزدی
لقبملک الشعرا
مشهورریاضی
تخلصریاضی/ قضایی
زمینه فعالیتشعر آیینی
محل تولدیزد
تاریخ تولد۱۲۹۰ش
محل زندگیتهران
مرگ۱۳۶۱ش
آرامگاهابن بابویه
کتابدر آستان یزد
نام دیوانریاضی یزدی
رشته تحصیلیالهیات، علوم تربیتی


ریاضی‌یزدی (۱۲۹۰-۱۳۶۱) از شاعران آیینی ایران متولد یزد است. او در شعر «ریاضی» تخلص می کرد. به او لقب ملک الشعرا آستان حضرت معصومه (س) داده شده است. ریاضی یزدی در قبرستان ابن بابویه شهر ری مدفون است.

معرفی

سیدمحمدعلی ریاضی‌یزدی سال ۱۲۹۰ در شهر یزد متولد شد. پس از مدتی عازم تهران شد. در رشتۀ الهیات رتبۀ اول و مدرک لیسانس علوم تربیتی را از دانش‌سرای عالی تهران اخذ کرد. وی عرصۀ شعر و ادب ایران با امیری فیروزکوهی و سیدمحمدحسین شهریار ارتباط داشت. به‌خاطر اشعار مذهبی‌اش به «شاعر آل‌الله» مشهور شد. همچنین به مقام «ملک‌الشعرایی» آستان مقدس حضرت معصومه (س) نائل شد. اشعارش در حرم‌‌های اهل بیت (ع) در ایران و عراق است. سرانجام ریاضی ۲۹ اسفند ۱۳۶۱ در تهران از دنیا رفت. او در قبرستان ابن‌بابویه شهر ری به خاک سپرده شد. از ریاضی یزدی دیوان شعری به یادگار مانده است.[۱] شعر آیینی از او در قالب مثنوی در منقبت حضرت عباس (ع) با این مصراع «ای حرمت قبلۀ حاجات ما» آغاز شده است:

{{|ای حرمت قبلۀ حاجات ما|یاد تو تسبیح و مناجات ما}}

شعر زیر ابیاتی از شعر مشهور ریاضی است:

بوی بهشت می‌وزد از کربلای توای کشته‌ای که جان دو عالم فدای تو


دیوانه‌وار، آمده‌ام تا به قتلگاهوقتی به استغاثه شنیدم، صدای تو


نقدینه‌ای که داشتم از اشک و خون دلتقدیم کرد، دیده به گنبدنمای تو

پانویس

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1175-1176.

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1175-1176.

  1. دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1175-1176.