نرسد اگر به على كسى به كجا رود به كجا رسد: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ جعبه اطلاعات شعر | {{جعبه اطلاعات شعر | ||
| عنوان | | عنوان =نرسد اگر به على كسى به كجا رود به كجا رسد | ||
| تصویر = | |||
| تصویر | | توضیح تصویر = | ||
| | | نام شعر =به کجا ارود | ||
| نام شاعر =مفتون همدانی | |||
| نام شعر | | قالب =غزل | ||
| وزن = متفاعلن متفاعلن، متفاعلن متفاعلن | |||
| شاعر | | موضوع =امیرالمومنین(ع) | ||
| قالب | | مناسبت = حماسی و مدح | ||
| | | زمان سرایش = معاصر | ||
| موضوع | | زبان = فارسی | ||
| مناسبت | |||
| زمان سرایش | |||
| | |||
| تعداد ابیات =۱۰بیت | | تعداد ابیات =۱۰بیت | ||
| منبع = | |||
| منبع | |||
}} | }} | ||
نسخهٔ ۲۰ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۰۹
اطلاعات شعر | |
---|---|
نام شعر | به کجا ارود |
نام شاعر | مفتون همدانی |
قالب | غزل |
وزن | متفاعلن متفاعلن، متفاعلن متفاعلن |
موضوع | امیرالمومنین(ع) |
مناسبت | حماسی و مدح |
زمان سرایش | معاصر |
زبان | فارسی |
تعداد ابیات | ۱۰بیت |
نرسد اگر به على كسى به كجا رود به كجا رسد اثر طبع شاعر معاصر اهل همدان، بهنام سیدمیرآقا کبریایی متخلص به «مفتون همدانی» است.
معرفی
«نرسد اگر به على كسى، به كجا رود؟ به كجا رسد؟» از سروده های مفتون همدانی در قالب '''غزل''' درباره مدح امیرالمومنین (ع) است. این غزل در ده بیت در وزن شعری متفاعلن متفاعلن، متفاعلن متفاعلن میباشد. این منقبت شعر مناسب ایام ولایت حضرت غدیرخم است.
متن شعر
نرسد اگر به على كسى، به كجا رود؟ به كجا رسد؟ | به خدا قسم كه اگر كسى، به على رسد، به خدا رسد | |
سوى انبیا، سوى اولیا، ز طریق حب و ولا بیا | كه به جایى ار برسد كسى، ز طریق حب و ولا رسد | |
ز ره طلب به ولى برس، ز ره ولى به على برس | كه به خضر تا نرسد كسى، نتوان به آب بقا رسد | |
نه به كعبه رو نه به دیر رو، نه به فكر رو نه به سیر رو | ز منیّت ار گذرد كسى، ز ره على به منا رسد | |
به مروت ار بنهى قدم، تو به مروهاى، به خدا قسم! | به ره على ز صفا قدم، نهد ار كسى، به صفا رسد | |
به على اگر تو یكى شوى، ز دنس رهى و زكى شوى | به جز این اگر ملكى شوی، ملكیتت به خطا رسد | |
نه همى ز «ناد علىِ» او، شود آبگینه «سینجلى» | ملكوت هم پى صیقلى ز غبار او به جلا رسد | |
نرسد اگر كه ز لافتى، به ثبوت نفى تو زاهدا | نه ز «لم» رسد، نه ز «لو» رسد، نه ز «ما» رسد، نه ز «لا» رسد | |
به مریض دل نرسد شفا، ز دواى بوعلى از خدا | مگر از محبت مرتضى، مرض دلى به شفا رسد | |
من «كبریایى» خسته را، بده ساقیا ز مى ولا | ز شراب حب على مگر همه درد من به دوا رسد |
پانویس
فصل شکوه