پروانه شد تا شعله‌ور سازد پرش را: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =پروانه شد تا شعله‌ور سازد پرش را | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر = حسن لطفی | قالب = غزل | وزن =مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع | موضوع = عبدالله بن الحسن(ع) | مناسبت =مرثیه | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تع...» ایجاد کرد) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۱۹ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۲۵
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شاعر | حسن لطفی |
| قالب | غزل |
| وزن | مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع |
| موضوع | عبدالله بن الحسن(ع) |
| مناسبت | مرثیه |
| زمان سرایش | معاصر |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۵ بیت |
پروانه شد تا شعله‌ور سازد پرش را شعری از حسن لطفی از شعرای آیینی معاصر است. این شعر مرثیه گونه در قالب غزل در پنج بیت در وزن مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع با موضوع عبدالله بن الحسن(ع) سروده شده است.
متن شعر
| پروانه شد تا شعله‌ور سازد پرش را | پیچید در شوق شهادت باورش را | |
| داغ گلویش تازه شد از قحطی آب | وقتی به خنجر داد زخم حنجرش را | |
| با رود جاری کرد در دشتی عطشناک | آن دست‌های کوچک و نام‌آورش را | |
| تا لحظه‌ای دیگر عمویش زنده باشد | انداخت بر وی، کودکانه پیکرش را | |
| با کاروان، بعد از غروب سرخ خورشید | بر نیزه می‌بردند در غربت سرش را |