|
|
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{جعبه اطلاعات شعر | | {{سرصفحه |
| | عنوان = [[کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد]] | | | مطلع=کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد |
| | تصویر =
| |
| | توضیح تصویر =
| |
| | نام شعر =کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد | | | نام شعر =کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد |
| | نام شاعر = [[محمدرضا سهرابی‌نژاد]] | | | شاعر = محمدرضا سهرابی‌نژاد |
| | قالب = [[دوبیتی]] | | | مصحح = |
| | | بخشی از دیوان = |
| | | بخشی از مجموعه اشعار = |
| | | قالب = دوبیتی |
| | وزن =مفاعیلن مفاعیلن فعولن | | | وزن =مفاعیلن مفاعیلن فعولن |
| | موضوع = [[حضرت زینب (س)]] | | | موضوع = حضرت زینب (س) |
| | مناسبت =حماسه | | | قبلی = |
| | زمان سرایش = معاصر | | | بعدی = |
| | زبان = فارسی | | | سال خورشیدی = |
| | تعداد ابیات =۲ بیت | | | سال میلادی = |
| | منبع = بانوی صبر | | | سال قمری = |
| | | یادداشت = |
| }} | | }} |
| '''کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد''' مطلع دوبیتی از سروده های شاعر آیینی، [[محمدرضا سهرابی‌نژاد]] در حماسه [[حضرت زینب (س)]] است.
| | {{شعر}} |
|
| |
|
| ==معرفی==
| |
| {{اصلی|محمدرضا سهرابی‌نژاد}}
| |
| «کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد» را در قالب [[دوبیتی]]، [[شاعر آیینی]]، محمدرضا سهرابی‌نژاد سروده است. این [[شعر آیینی]] در [[وزن]] مفاعیلن مفاعیلن فعولن در [[مرثیه]] حضرت زینب (س) است.
| |
|
| |
| ==متن شعر==
| |
| {{شعر}}
| |
| {{ب|کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد|دلِ افسردگان را گرم می‌کرد}} | | {{ب|کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد|دلِ افسردگان را گرم می‌کرد}} |
| {{ب|زنی در پیش مردی خطبه می‌خواند|که مرد از مرد بودن شرم می‌کرد}} | | {{ب|زنی در پیش مردی خطبه می‌خواند|که مرد از مرد بودن شرم می‌کرد}} |
|
| |
| {{پایان شعر}}
| |
|
| |
|
| |
|
| |
| {{شعر}}
| |
| {{ب| ای حرمت قبلۀ حاجات ما | یاد تو تسبیح و مناجات ما }}
| |
| {{ب| تاج شهیدان همه عالمی | دست علی، ماه بنی هاشمی }}
| |
| {{ب| ماه کجا، روی دل‌آرای تو؟ | سرو کجا، قامت رعنای تو؟... }}
| |
| {{ب| هم‌قدم قافله سالار عشق | ساقی عشاق و علمدار عشق }}
| |
| {{ب| سرور و سالار سپاه حسین | داده سر و دست به راه حسین }}
| |
| {{ب| عَمّ امام و اَخ و اِبن امام | حضرت عباس علیه‌السلام }}
| |
| {{ب| ای علم کفر، نگون ساخته | پرچم اسلام، برافراخته }}
| |
| {{ب| مکتب تو مکتب عشق و وفاست | درس الفبای تو صدق و صفاست }}
| |
| {{ب| مکتب جان‌بازی و سربازی است | بی‌سری آنگاه سرافرازی است }}
| |
| {{ب| شمع شده، آب شده سوخته | روح ادب را ادب آموخته }}
| |
| {{ب| آب فرات از ادب توست، مات | موج زند اشک به چشم فرات }}
| |
| {{ب| یاد حسین و لب عطشان او | وان لب خشکیدۀ طفلان او... }}
| |
| {{ب| مشک پر از آب حیاتت به دوش | طفل حقیقت ز کفت آبنوش }}
| |
| {{ب| درگه والای تو در نشأتین | هست در رحمت و باب حسین }}
| |
| {{ب| هر که به دردی و غمی شد دچار | گوید اگر یک صد و سی و سه بار }}
| |
| {{ب| ای علم افراشته در عالمین | اکشف یا کاشف کرب الحسین }}
| |
| {{ب| از کرم و لطف جوابش دهی | تشنه اگر آمده آبش دهی }}
| |
| {{ب| چون نهم ماه محرم رسید | کار بدان‌جا که نباید کشید }}
| |
| {{ب| از عقب خیمۀ صدر جهان | شاه فلک‌جاه ملک‌پاسبان }}
| |
| {{ب| شمر به آواز، تو را زد صدا | گفت کجایند بَنُو اُختنا؟ }}
| |
| {{ب| تا برهانند ز هنگامه‌ات | داد نشان خطّ امان نامه‌ات }}
| |
| {{ب| رنگ پرید از رخ زیبای تو | لرزه بیفتاد بر اعضای تو }}
| |
| {{ب| من به امان باشم و جان جهان | از دم شمشیر و سنان بی‌امان }}
| |
| {{ب| دست تو نگرفت امان‌نامه را | تا که شد از پیکر پاکت جدا }}
| |
| {{ب| مزد تو زین سوختن و ساختن | دست سپر کردن و سر باختن }}
| |
| {{ب| دست تو شد دست شه لافتی | خطّ تو شد خطّ امان خدا }}
| |
| {{ب| پنج امامی که تو را دیده‌اند | دست علمگیر تو بوسیده‌اند... }}
| |
| {{ب| مطلع شعبان همایون اثر | بر ادب توست دلیلی دگر }}
| |
| {{ب| سوم این ماه چو نور امید | شعشعۀ صبح حسینی دمید }}
| |
| {{ب| چارم این مه که پر از عطر و بوست | نوبت میلاد علمدار اوست }}
| |
| {{ب| شد به هم آمیخته از مشرقین | نور ابوالفضل و شعاع حسین }}
| |
| {{ب| وقت ولادت قدمی پشت سر | وقت شهادت قدمی پیشتر }}
| |
| {{ب| ای به فدای سر و جان و تنت | وین ادب آمدن و رفتنت }}
| |
| {{ب| مدح تو این بس که شه ملک جان | شاه شهیدان و امام زمان }}
| |
| {{ب| گفت به تو گوهر والانژاد | جان برادر به فدای تو باد... }}
| |
|
| |
|
| |
| {{پایان شعر}} | | {{پایان شعر}} |
|
| |
| ==پانویس==
| |
| بانوی صبر
| |
| ==منابع==
| |
