عيد نوروز

{ب|صوفی‏‏ و عارف از اين باديه دور افتادند|جام می‏‏ گير ز مطرب كه رَوی‏‏ سوی‏‏ صفا}}

باد نوروزی‏‏ وزيده است به كوه و صحرا		جامه‏‏ ی‏‏ عيد بپوشند چه شاه و چه گدا
بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست		نازم آن مطرب مجلس كه بود قبله‏‏ نما
همه در عيد به صحرا و گلستان بروند		من سرمست ز ميخانه كنم رو به خدا
عيد نوروز مبارك به غنی‏‏ و درويش		يار دلدار ز بتخانه دری‏‏ را بگشا
گر مرا ره به در پير خرابات دهی		به سر و جان به سويش راه نوردم نه به پا
سالها در صف ارباب عمائم بودم		تا به ديدار رسيدم نكنم باز خطا