چون یار وفادار علی میثم تمّار: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =چون یار وفادار علی میثم تمّار
  | مطلع=چون یار وفادار علی میثم تمّار
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
  | شاعر = احمد ناظرزاده کرمانی
  | نام شعر =
| مصحح =  
  | نام شاعر =احمد ناظرزاده کرمانی
  | بخشی از دیوان =
  | بخشی از مجموعه اشعار =
  | قالب =غزل
  | قالب =غزل
  | وزن =  
  | وزن =  
  | موضوع =امیرالمومنین(ع)
  | موضوع =امیرالمومنین(ع)
  | مناسبت = مدح
  | قبلی =
  | زمان سرایش = معاصر
  | بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۶بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =
| یادداشت =
}}
}}
{{شعر}}


{{همچنین ببینید|احمد ناظرزاده کرمانی}}
'''چون یار وفادار علی میثم تمّار''' را '''[[احمد ناظرزاده کرمانی]]''' درباره '''[[امیرالمومنین(ع)]]''' سروده است.
==معرفی==
{{همچنین ببینید|احمد ناظرزاده کرمانی}}
«'''چون یار وفادار علی میثم تمّار'''» اثر شعری از احمد ناظرزاده کرمانی است. این '''غزل''' شعری کهن در گونه '''منقبت''' امام علی(ع) در '''شش بیت''' سروده شده است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{ب|چون یار وفادار علی میثم تمّار|معراج خود آغاز کنان شد به سر دار}}
{{ب|چون یار وفادار علی میثم تمّار|معراج خود آغاز کنان شد به سر دار}}
{{ب|یار علی از شوق علی گرم تولاّ|اندیشه به خود راه نمی داد زِ اغیار}}
{{ب|یار علی از شوق علی گرم تولاّ|اندیشه به خود راه نمی داد زِ اغیار}}
خط ۳۱: خط ۲۵:
{{ب|خامُش نشود مرد خدا از سخن حق|ور آن که زبانش ببرد، دشمن مکار}}
{{ب|خامُش نشود مرد خدا از سخن حق|ور آن که زبانش ببرد، دشمن مکار}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۲

چون یار وفادار علی میثم تمّار از
احمد ناظرزاده کرمانی



در قالب غزل

موضوع: امیرالمومنین(ع)
چون یار وفادار علی میثم تمّارمعراج خود آغاز کنان شد به سر دار
یار علی از شوق علی گرم تولاّاندیشه به خود راه نمی داد زِ اغیار
چندان ز علی گفت و دم از مدح علی زدکاتش به دل دوست زد و دشمن بدکار
نالید از این حال شناسای حقیقتترسید از این وضع فرومایه غدّار
چون حق به سخن آید و گوید سخن حقباطل چه کند گر نکند وحشت بسیار؟
خامُش نشود مرد خدا از سخن حقور آن که زبانش ببرد، دشمن مکار