بیا که شیشه قسم میدهد به عهد کهن: تفاوت میان نسخهها
(←منابع) |
Z.khansari (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{سرصفحه | ||
| | | مطلع=بیا که شیشه قسم میدهد به عهد کهن | ||
| | | نام شعر= | ||
| | | شاعر = فیاض لاهیجی | ||
| | | مصحح = | ||
| | | بخشی از دیوان = | ||
| قالب =غزل | |قالب =غزل | ||
| وزن =مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن | |وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن | ||
| موضوع =امام حسن(ع) | |موضوع = امام حسن(ع) | ||
| | | قبلی = | ||
| | | بعدی = | ||
| | | سال خورشیدی = | ||
| | | سال میلادی = | ||
| | | سال قمری = | ||
| یادداشت = | |||
}} | }} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|بیا که شیشه قسم میدهد به عهد کهن|که توبه بشکن، اینبار هم به گردن من}} | {{ب|بیا که شیشه قسم میدهد به عهد کهن|که توبه بشکن، اینبار هم به گردن من}} | ||
خط ۳۸: | خط ۳۶: | ||
{{ب|معاندان تو را باد تیر در دیده|ملازمان تو را در بر از دعا جوشن}} | {{ب|معاندان تو را باد تیر در دیده|ملازمان تو را در بر از دعا جوشن}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۲۴
بیا که شیشه قسم میدهد به عهد کهن | که توبه بشکن، اینبار هم به گردن من | |
که گرد عقل بشوییم از دل و از جان | غبار هوش فشانیم از سر و از تن | |
خوشا شراب تماشا که جام جامش را | ز راه دیده توان خورد، نه ز راه دهن | |
کسی که مستی دیدار دیده میداند | که باده بادۀ عشق است و غیر آن همه فن | |
حدیث باده به قول و غزل کشید آخر | مقرر است که خیزد سخن همی ز سخن | |
بیان قدر تو مستغنی است از تقریر | صفای ذات تو بالاتر است از گفتن | |
ز خط حکم تو حکم قضا نپیچد سر | ز طوق امر تو گردون نمیکشد گردن | |
شکستِ شیشه درستی نمیپذیرد لیک | دل شکسته ز لطف تو میتوان بستن | |
به سنگریزۀ شهر جلال و شوکت تو | هزار رشک برد لؤلوی دیار عدن | |
ز ضبط عدل جهانپرور تو خوبان را | ستیزه از مژه دور است و تلخی از گفتن | |
به عهد عدل تو از بیم قهر نتواند | که بیاجازت دربان رود صبا به چمن | |
اگر تصور لطفت کند عجب نبود | که همچو کوه ببالد به خویشتن ارزن | |
نسیم لطف تو بر دوزخ ار وزد شاید | که دوزخی ز عذاب ابد شود ایمن | |
اگر به دشمن خود صلح کردهای چه عجب | که عادت است به لقمه دهان سگ بستن | |
مرا چو لطف تو باشد شکایت از که کنم؟ | مرا چو کوی تو باشد کجا کنم مسکن؟ | |
مرا که مهر تو آواره دارد از دو جهان | چه شکوهام دگر از غربت است یا که وطن | |
رسید وقت دعا ختم کن سخن فیاض | که نیست شیوۀ اخلاص درد دل کردن | |
معاندان تو را باد تیر در دیده | ملازمان تو را در بر از دعا جوشن |