چون آسمان کند کمر کینه استوار: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ جعبه اطلاعات شعر | عنوان = چون آسمان کند کمر کینه استوار | عرض = | تصویر = | عرض تصویر = | زیرنویس = | نام شعر = | نام‌های دیگر = | شاعر = صائب تبریزی | قالب =غزل | سبک = هندی | موضوع = امام حسین (ع) | مناسبت = |...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۶: خط ۲۶:
  |مرتبط        =  
  |مرتبط        =  
}}
}}
{{اصلی|صائب تبریزی}}
'''چون آسمان کند کمر کینه استوار''' [[مصراع]] اول شعری از [[صائب تبریزی]] درباره [[امام حسین (ع)]] است.


== معرفی ==
'''چون آسمان کند کمر کینه استوار''' مصراع اول شعری از [[صائب تبریزی]] درباره امام حسین(ع) است. صائب تبریزی این غزل را در ۱۴ بیت سروده است. این شعر آیینی درباره مصائب امام حسین(ع) در روز عاشورا است.
«چون آسمان کند کمر کینه استوار» را صائب تبریزی در ۱۴ بیت سروده است. این [[شعر آیینی]] درباره [[مصائب]] امام حسین (ع) در [[روز عاشورا]] است ودر قالب [[غزل]] و در وزن ........ سروده است.


==متن شعر==
==متن شعر==

نسخهٔ ‏۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۲۴

چون آسمان کند کمر کینه استوار
اطلاعات شعر
قالبغزل
موضوعامام حسین (ع)
زبانفارسی
تعداد ابیات۱۴ بیت


چون آسمان کند کمر کینه استوار مصراع اول شعری از صائب تبریزی درباره امام حسین(ع) است. صائب تبریزی این غزل را در ۱۴ بیت سروده است. این شعر آیینی درباره مصائب امام حسین(ع) در روز عاشورا است.

متن شعر

چون آسمان کند کمر کینه استوارکشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
خون شفق ز پنجۀ خورشید می‌چکداز بس گلوی تشنه لبان را دهد فشار
درچاه سرنگون فکند ماه مصر رایعقوب را سفید کند چشم انتظار
پور ابوتراب جگر گوشه رسولطفلی که بود گیسوی پیغمبرش مهار
روزی که پا به دایرۀ کربلا نهادبشنو چه‌ها کشید ز چرخ ستم شعار
از زخم تیر بر بدن نازنین اوصد روزن از بهشت برین گشت آشکار
اول لبی که بوسه گه جبرئل بودبی آب شد ز سنگ دلی‌های روزگار
رنگین ز خون شدست ز بی رویی سپهررویی که می‌گذاشت برو مصطفی عذار
طفلی که ناقه الله او بود مصطفیخصم سیاه دل شده بر سینه‌اش سوار
عیسی در آسمان چهارم گرفت گوشپیچید بس که نوحه در این نیلگون حصار
نتوان سپهر را به سر انگشت برگرفتچون نیزه بر گرفت سر آن بزرگوار
از بس که طائران هوا خون گریستنداز ماتم تو روی زمین گشت لاله زار
خضر و مسیح را به نفس زنده می‌کندآنها که در رکاب تو کردند جان نثار
چون خاک کربلا بشود سجده گاه عرشخون حسین ریخت بر آن خاک مشکبار

پانویس

منابع