صبا به پیر خرابات از خرابۀ شام: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
{{ب|به نالــه شــــرر انگیــز، بانــوان حجــاز|به نغمــه دف و نـی، شامیان خون آشام}} | {{ب|به نالــه شــــرر انگیــز، بانــوان حجــاز|به نغمــه دف و نـی، شامیان خون آشام}} | ||
{{ب|ســرِ تو بر ســرِ نی شمع و ما چـو پروانه|به ســوز و ســاز ز ناســازگــاری ایّـــام}} | {{ب|ســرِ تو بر ســرِ نی شمع و ما چـو پروانه|به ســوز و ســاز ز ناســازگــاری ایّـــام}} | ||
{{ | {{ب|شدند پــردگیـان تو شهــرۀ هـر شهــر|دریغ و درد ز نامـوس خاص و مجلس عام}} | ||
{{ب|ســرِ برهنــه به پا ایستــاده سـرور دین|یــزید و تخـتِ زر و سفـرۀ قمار و مُـدام}} | {{ب|ســرِ برهنــه به پا ایستــاده سـرور دین|یــزید و تخـتِ زر و سفـرۀ قمار و مُـدام}} | ||
{{ب|ز گفت و گوی لبت بگذرم که جان به لب است|که راست تاب شنیدن؟ که را مجال کلام؟}} | {{ب|ز گفت و گوی لبت بگذرم که جان به لب است|که راست تاب شنیدن؟ که را مجال کلام؟}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۱۴ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۱
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شاعر | محمدحسین غروی اصفهانی |
| قالب | غزل |
| موضوع | حضرت رقیه(س) |
| زمان سرایش | معاصر |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۱۸بیت |
صبا به پیر خرابات از خرابۀ شام را شاعر آیینی محمدحسین غروی اصفهانی درباره حضرت رقیه(س) سروده است. این شعر آیینی در گونه مرثیه و در هجده بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل می‌باشد.
متن شعر
| صبا به پیر خرابات از خـرابۀ شام | ببــر زکــودک زار این جگــر گدازْ پیام | |
| که: ای پــدر ز مــن زار هیــچ آگـــاهی؟ | که روز من شب تار است و صبح روشن، شام | |
| به سرپرستی ما سنگ آید از چپ و راست | به دلنــوازی ماها ز پیش و پس، دشنـام | |
| نه روز، از ستــم دشمنــان، تنــی راحت | نـــه شب زداغ دلآرام‌هــا، دلـــی آرام | |
| به کودکــان پــدر کشته، مــادر گیتــی | همی ز خون جگر می‌دهد شراب و طعام | |
| چــراغ مجلس مـا شمــع آه بیوه زنــان | انیـس و مـونس مـا نــــالۀ دل ایتـــام | |
| فلک خــراب شــود کاین خرابه بی سقف | چه کــرده با تن این کودکان گل اندام | |
| دریــغ و درد کز آغــــوش نــاز افتــادم | به روی خـــاک مـذلّت، به زیر بند لئام | |
| به پای خـار مغیلان، به دستِ بند ستــم | ز فــرق تا قـــدم از تازیـــانه نیلی فــام | |
| به روی دست تـو دستانِ خوش نوا بـودم | کنــون چو قُمــری شوریده‌ام میانۀ دام | |
| به دامن تو چو طوطی، شکرشکن بودم | بریخت زاغ و زغن زهر تلخم اندر کـــام | |
| مــرا که حــال ز آغاز کودکــی این است | خــدای داند و بس تا چه باشدم انجــام | |
| هـــزار مــرتبه بدتر ز شــامِ مــاتــم بود | برای غم زدگان، صبح عیدِ مردم شـــام | |
| به نالــه شــــرر انگیــز، بانــوان حجــاز | به نغمــه دف و نـی، شامیان خون آشام | |
| ســرِ تو بر ســرِ نی شمع و ما چـو پروانه | به ســوز و ســاز ز ناســازگــاری ایّـــام | |
| شدند پــردگیـان تو شهــرۀ هـر شهــر | دریغ و درد ز نامـوس خاص و مجلس عام | |
| ســرِ برهنــه به پا ایستــاده سـرور دین | یــزید و تخـتِ زر و سفـرۀ قمار و مُـدام | |
| ز گفت و گوی لبت بگذرم که جان به لب است | که راست تاب شنیدن؟ که را مجال کلام؟ |