سحر از کوه خاور تیغ اِسکندر چو شد پیدا

سحر از کوه خاور تیغ اِسکندر چو شد پیدا		عیان شد رشحهء خون از شکافِ جوشن دارا
دَمِ روح‌ الَقُدس زد چاک در پیراهنِ مریم		نمایان شد میانِ مَهدِ زرّین طلعتِ عیسی
میانِ روضهء خَضرا روان شد چشمهء روشن		کنارِ چشمهء روشن بر آمد لالهء حَمرا
زِ دامانِ نسیمِ صبح پیدا شد دَم عیسی		زِ جیبِ روشنِ فَجر آشکارا شد کَفِ موسی
دُر اَفشان کرد از شادی فلک چون دیدهء مجنون		بر آمد چون زِ خاور طلعتِ خُور چون رُخ لیلا
مگر غمازِ صبح از بامِ گردون دیدشان ناگه		که پوشیدند چشم از غمزه چندین لَعبتِ زیبا
در آمد زاهدِ صبح از در دردی‌ کشِ گردون		زدش بر کُوهِ خاور بی‌ محابا شیشهء صَهبا
بر آمد تُرکی از خاور، جهان آشوب و غارتگر		به یغما بُرد در یک دَم، هزاران لولوِ لالا
نهنگِ صبح لب بُگشود و دزدیدند سر، پیشش		هزاران سیم گون ماهی در این سیماب گون دریا
بر آمد از کنامِ شرق شیری آتشین مَخلب		گریزان اَنجمش از پیشِ روبه‌ سان گر از آسا
چنان کَز صُولتِ شیرِ خدا کُفار در میدان		چنان کَز حملهء ضرغامِ دین اِبطال بر بیدا
هژیرِ سالبِ غالب علی اِبنِ اَبی طالب		اِمامِ مشرق و مغرب اَمیرِ یَثرب و بَطحا