این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیده‌ست

این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیده‌ست		سیزده بار زمین دور قدش گردیده‌ست
رو به سرچشمهٔ زیبایی و دریای وفا		ماه از اوست که این‌گونه به خود بالیده‌ست
خاک پرسید که سرچشمهٔ این نور کجاست؟		عشق انگشت نشان داد که او تابیده‌ست
پیش او شور شهادت ز عسل شیرین‌تر		آسمان میوهٔ احساس ز چشمش چیده‌ست
گرچه هفتاد و دو لاله همه از ایل بهار		باغ سرسبزتر از او به جهان کی دیده‌ست؟