دیدۀ کلثوم به یثرب فتاد

دیدۀ کلثوم به یثرب فتاد		خسته شد از درد و ز پای ایستاد
ناله زد آن بلبل باغ وفا		از غم هجر گل و خار جفا
گفت که ای شهر رسول امین!		رفتمی و آمدمی این چنین
قافلۀ ما نپذیری رواست		ره ندهی محمل ما را به‌جاست
سوی تو بی یاور و یار آمدیم		بی شه و بی خویش و تبار آمدیم
ما که در آییم بدین شهر، باز		غم‌کده گردد همه مُلک حجاز
تا که رسیدند اسیران غم		در حرم عزّ رسول امم
گفت چه سجّاد و سکینه چه دید		گوش فلک، تاب نیارد شنید
شهر همه ولوله و داد شد		تا به فلک، ناله و فریاد شد
چشم الهی گهر اشک سفت		حادثۀ عشق به تاریخ گفت