تا نجف شد آفتاب دین و دوست را مقام

تا نجف شد آفتاب دین و دولت را مقام		خاکِ او دارد شرف بر زمزم و بیت الحرام
کعبه اصل است بی‌شک نزدِ ارباب یقین		زانکه دارد عروة الوثقی درین ذروه تمام
آفتابِ آسمانِ دین امیرالمؤمنین		والی مُلک ولایت، حاکم دارالسّلام
مُبطل بنیادِ بدعت مفتی احکامِ وحی		حاکم دین و شریعت، حاکم حلّ و حرام
پایه لطفت به معنی گر نبودی در جهان		صورتی بودی جهان از روی معنی ناتمام
ای سریر سروری افزوده از جاه تو جاه		ای جهان آفرینش برده از نام تو نام
بر سپهرِ احترامت آفتاب از ذره کم		در زمین احتشامت ذره خورشید احترام
با شکوهِ شقّه دستار و رُکن مُسندت		تاج جمشیدی چه و تخت سلیمانی کدام
آنچه در تعظیم و تمکینِ سلیمان می‌رود		اندکی بود آن هم از تعظیمِ سلمانِ تو وام
پیرو تقدیر تو پیوسته تقدیرِ قضاست		ننهد از رویِ ادب بیرون ز فرمان تو کام
نسبتَت با سایر انسان خطا باشد خطا		گوهر پاکیزه جوهر را چه نسبت با رُخام
مثلِ تو جز مصطفی صورت نبندد عقل کل		معنی ایمان ما این است روشن، و السلام
زایران حضرتت را دایم از خُلد برین		میرسد آواز طِبْتُمْ فَادْخُلوها خالِدین

کتیبه‌ای در سمت چپ ایوان حرم امام علی(ع) با بیت اول از بند هفتم از هفت‌بند کاشی