عشاق چون به درگه معشوق رو کنند

عشاق چون به درگه معشوق رو کنند		با آب دیدگان ، تن خود شستشو کنند
قربان عاشقی که شهیدان کوی عشق		در روز حشر رتبۀ او آرزو کنند
عباسِ نامدار که شاهان روزگار		از خاک کوی او طلب آبرو کنند
سقای آب بود و لب تشنه جان سپرد		می خواست آب کوثرش اندر گلو کنند
بی دست ماند و داد خدا دست خود به او		آنانکه منکرند بگو روبرو کنند
گردست او نه دست خدائی است پس چرا		از شاه تا گدا همه رو سوی به او کنند
درگاه او چو قبله ی ارباب حاجت است		باب الحوائجش همه جا گفتگو کنند