در سرخی غروب نشسته سپیده‌‌ات

در سرخی غروب نشسته سپیده‌‌ات		جان بر لبم ز عمر به پایان رسیده‌ات
آخر دل عموی تو را پاره پاره کرد		آوای ناله‌های بریده بریده‌ات
در بین این غبار به سوی تو آمدم		از روی ردّ خونِ به صحرا چکیده‏‌ات
خون گریه می‌کنند چرا نعل اسب‌ها؟		سخت است روضهٔ تن د‏ر خون تپیده‌ات
بر بیت بیت پیکر تو خیره مانده‌ام		آه ای غزل چگونه ببینم قصیده‌ات
باید که می‌شکفت گل زخم بر تنت		از بس خدا شبیه حسن آفریده‌ات