سید محمد شیرازی (۱۲۴۰ - ۱۳۲۴ق) ملقب به فصیح‌الزمان و متخلص به رضوانی از شاعران اواخر دوره قاجار و بعد از آن بود. ناصر الدین شاه به او «فصیح الزمان» و مظفرالدین شاه «سلطان الواعظین» لقب داده است.
| اطلاعات شاعر | |
|---|---|
| نام شاعر | سیدمحمد شیرازی |
| لقب | سلطان الواعظین |
| مشهور | فصیح الزمان شیرازی |
| تخلص | رضوانی |
| محل تولد | فسا |
| تاریخ تولد | ۱۲۴۰ش |
| محل زندگی | تهران |
| آرامگاه | ابن بابویه |
معرفی
سیدمحمد شیرازی متخلص به «رضوانی» سال ۱۲۴۰ در شهر فسا متولد شد. پس از تحصیل علوم حوزوی در اصفهان و قم، به تهران مهاجرت کرد و به وعظ و خطابه پرداخت. فصیح‌الزمان سال‌هایی متمادی در تهران منبر می‌رفت که با استقبال عوام و خواص روبرو شد. خِبرگی او در سخنوری سبب شد به دربار ناصرالدین شاه راه پیدا کرده و از او لقب «فصیح‌الزمان» را دریافت کند. مظفرالدین شاه نیز به او لقب «سلطان‌الواعظین» را داد. وی در سال ۱۳۲۴ در تهران درگذشت و در آرامستان ابن‌بابویه شهر ری به خاک سپرده شد.
شعر
اشعار معروف
از وی دیوان اشعاری به جا مانده است. غزل شعر معروف فصیح الزمان با موضوع انتظار:
| همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی | چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی |