شاعر آیینی فردی که در قواعد شعری مرسوم، با استفاده از منابع دینی و روایی، به زبان های گوناگون شعر می‌سراید.
معرفی
فردی که در قالب معروف اشعار با نگاه به منابع دنی و مذهبی شعر بسراید.
منابع شعر آیینی
هر مقوله‌ی شعری که پیشینه‌ی دینی داشته باشد شاعر می‌تواند در آن زمینه شعر بسراید. عناوین دیگری به شاعر آیینی مانند شاعر ولایی، شاعر هیئت، شاعر شیعی یا شاعر عاشورایی گفته شده است. شاعر آیینی از مباحث مناجات توحیدی یا عرفانی، منقبت، فضیلت، و مرثیه اهل بیت (ع) و اولاد منتسب به آن و اخلاقی و تعلیمی با تکیه بر منابع و رهنمودهای قرآنی و مفاهیم دینی و مطالب ارزشی، روایی اثر نظم استخراج می‌کند.
ویژگی شاعر آیینی
برای سرودن شعر آیینی شاعر باید مطلع و آشنا به مبانی قرآن، نهج البلاغه، صحیفه سجادیه، معارف موجود در احادیث و ادعیه و مقاتل معتبر و تاریخ و سیره انبیا و پیامبر و اهل بیت (ع) باشد.
قالب اشعار
شاعر آیینی در هر نوع قالب از شعر مرسوم مانند قصیده |مثنوی| رباعی| غزل| مسمط|قطعه|ترجیح‌بند و ترکیب‌بند|مستزاد|دوبیتی|چارپاره|نوحه|دودم(دم)|زمزمه شعر بسراید.
سبک شعری
در شعر آیینی مطابق شعرهای معمول در ضابطه شعری سبک هایی مانند سبک‌های شعر فارسی: * سبک خراسانی * سبک عراقی * سبک هندی * سبک بازگشت ادبی * شعر نو وجود دارد.