فصیح‌الزمان شیرازی از شاعران ایرانی قرن سیزدهم است. ناصر الدین به او «فصیح الزمان» و مظفرالدین شاه«سلطان الواعظین» لقب داده است.
| شاعر آیینی | |
| پرونده:اندازه تصویر = | |
| اطلاعات | |
|---|---|
| لقب | فصیح الزمان و سلطان الواعظین |
| زمینه فعالیت | شعر آیینی واعظ و خطیب |
| ملیت | ایرانی |
| دیوان اشعار | دیوان |
| تخلص | رضوانی |
معرفی
سیدمحمد شیرازی متخلص به «رضوانی» سال ۱۲۴۰ در شهر فسا متولد شد. پس از تحصیل علوم حوزوی در اصفهان و قم، به تهران مهاجرت کرد و به وعظ و خطابه پرداخت. فصیح‌الزمان سال‌هایی متمادی در تهران منبر می‌رفت که با استقبال عوام و خواص روبرو شد. خِبرگی او در سخنوری سبب شد به دربار ناصرالدین شاه راه پیدا کرده و از او لقب «فصیح‌الزمان» را دریافت کند. مظفرالدین شاه نیز به او لقب «سلطان‌الواعظین» را داد. وی در سال ۱۳۲۴ در تهران درگذشت و در آرامستان ابن‌بابویه شهر ری به خاک سپرده شد. از وی دیوان اشعاری به جا مانده است. غزل شعر معروف فصیح الزمان با موضوع انتظار:
| همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی | چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی |