علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را غزل شعری از سیدمحمدحسین بهجت تبریزی درباره امام علی(ع) است. این شعر در قالب غزل و در گونه منقبت با وزن فعلات فاعلاتن فعلات فاعلاتن است. این شعر در پانزده بیت درباره امام علی(ع) سروده شده است.
اطلاعات شعر | |
---|---|
نام شعر | همای رحمت |
نام شاعر | سیدمحمدحسین بهجت تبریزی |
قالب | غزل |
موضوع | امام علی(ع) |
مناسبت | عاشورا |
زمان سرایش | معاصر |
زبان | فارسی |
تعداد ابیات | ۱۵بیت |
متن شعر
علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را | که به ماسوا فکندی همه سایهٔ هما را | |
دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین | به علی شناختم من به خدا قسم خدا را | |
به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند | چو علی گرفته باشد سر چشمهٔ بقا را | |
مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ | به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را | |
برو ای گدای مسکین در خانهٔ علی زن | که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را | |
بهجز از علی که گوید به پسر که قاتل من | چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا | |
بهجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب | که علم کند به عالم شهدای کربلا را | |
چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان | چو علی که میتواند که بهسر برد وفا را | |
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت | متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را | |
به دو چشم خونفشانم هله ای نسیم رحمت | که ز کوی او غباری به من آر توتیا را | |
به امید آن که شاید برسد به خاک پایت | چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را | |
چو تویی قضایگردان به دعای مستمندان | که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را | |
چه زنم چو نای هردم، ز نوای شوق او دم | که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را | |
«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی | به پیام آشنایی بنوازد آشنا را» | |
ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب | غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا |