محمد سهرابی از شاعران آیینی معاصر ایران و تخلص شعری او «معنی» است. مجموعه های «تختۀ مشق»، «سایۀ صدا»، «نسخۀ نسیان» و «فانوس خیال» از آثار اوست.
| پرونده:اندازه تصویر = | |
| اطلاعات | |
|---|---|
| زمینه فعالیت | شعر آیینی |
| ملیت | ایرانی |
| محل زندگی | تهران |
| سبک نوشتاری | هندی |
| دیوان اشعار | «تختۀ مشق»، «سایۀ صدا»، «نسخۀ نسیان» و «فانوس خیال» |
| تخلص | معنی |
معرفی
محمد سهرابی ۹ بهمن ۱۳۵۴ در تهران متولد شد. اصالت او زنجانی است. سرودن را از سال ۱۳۷۰ش آغاز کرد. او دارای مدرک کارشناسی زبان و ادبیات فارسی است. با ترغیب نزدیکان در کنکور کارشناسی‌ارشد شرکت کرد و به دانشگاه علامه طباطبایی راه یافت و پس از گذراندن نیم ترم، از تحصیل در دانشگاه انصراف داد. وی سال‌ها به ویراستاری و بازنویسی متون مشغول شد و با ناشران مختلفی همکاری کرد. سبک شعری او برگرفته از مکتب هندی است. او با تفأل به دیوان صائب تبریزی، تخلص «معنی» را برای خود برگزید. «تختۀ مشق»، «سایۀ صدا»، «نسخۀ نسیان» و «فانوس خیال» برخی از مجموعه شعرهای او است. بارها به استقبال اشعاری از بیدل و صائب و دیگر شاعران هندی سرا رفته است. غزل شعر مناجات با خدا مطلع آن است:
| خواهان تو هر قدر هنر داشته باشد | اول قدم آن است جگر داشته باشد |
یا شعری دیگر از او درباره امام حسین (ع) که مقطع آن است:
| در روز حشر كه بپرسند چه داشتي؟ | سر بر کند حسین و بگوید حساب شد |