{ب|صوفی و عارف از اين باديه دور افتادند|جام می گير ز مطرب كه رَوی سوی صفا}}
| باد نوروزی وزيده است به كوه و صحرا | جامه ی عيد بپوشند چه شاه و چه گدا | |
| بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست | نازم آن مطرب مجلس كه بود قبله نما | |
| همه در عيد به صحرا و گلستان بروند | من سرمست ز ميخانه كنم رو به خدا | |
| عيد نوروز مبارك به غنی و درويش | يار دلدار ز بتخانه دری را بگشا | |
| گر مرا ره به در پير خرابات دهی | به سر و جان به سويش راه نوردم نه به پا | |
| سالها در صف ارباب عمائم بودم | تا به ديدار رسيدم نكنم باز خطا |