{شعر}}{ب|سرخوش زسبوی غم پنهانی خویشم| چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم}}
در بزم وصال تو نگویم زکم و بیش چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی عمریست پشیمان زپشیمانی خویشم از شوق شکرخند لبش جان نسپردم شرمنده جانان زگران جانی خویشم بشکسته‌تر ازخویش ندیدم به همه عمر افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم {{ب|هر چند امین، بسته دنیا نیم اما /| دلبسته یاران خراسانی خویشم[[