{{ب|هر چند امین، بسته دنیا نیم اما /| دلبسته یاران خراسانی خویشم[[
| سرخوش زسبوی غم پنهانی خویشم | چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم | |
| در بزم وصال تو نگویم زکم و بیش | چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم | |
| باز نکردم به خروشی و فغانی | من محرم راز دل طوفانی خویشم | |
| یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی | عمریست پشیمان زپشیمانی خویشم | |
| از شوق شکرخند لبش جان نسپردم | شرمنده جانان زگران جانی خویشم | |
| بشکسته‌تر ازخویش ندیدم به همه عمر | افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم |