| آزار داده‌اند ز بس در جوانی‌ام | | بیزار از جوانی و، از زندگانی‌ام |
| جانانه‌ام که رفت؛ چرا جان نمی‌رود | | ای مرگ، همتی که به جانان رسانی‌ام |
| هر شب به یاد ماه رُخت تا سحرگهان | | هر اختری‌ست شاهد اخترفشانی‌ام |
| بر تیرهای کینه سپر گشت سینه‌ام | | آرم گواه پیش تو پشت کمانی‌ام |
| یاری ز مرگ می‌طلبم، غربتم ببین | | امت پس از تو کرد عجب قدردانی‌ام |
| موی سپید و فصل جوانی خبر دهد | | کز هجر خود به روز سیه می‌نشانی‌ام |
| دیوار می‌کند کمکم، راه می‌روم | | دیگر مپرس از من و از ناتوانی‌ام |
| سوزنده‌تر ز آتش غم، غربت علی‌ست | | ای مرگ مانده‌ام که ز غم‌ها رهانی‌ام |
