امام هفتم ما پاره پاره شد جگرش

امام هفتم ما پاره پاره شد جگرش		نشسته گرد یتیمی به چهره ی پسرش
بدن کبود جگر پاره ساق پا مجروح		مگر چه آمده زیر شکنجه ها به سرش
هزار حیف که از جمع نوزده دختر		یکی نبود کنار جنازه ی پدرش
انیس و مونس او بود در سیاهی شب		صدای حلقه ی زنجیر و ناله ی سحرش
سیاه چال کجا طایر بهشت کجا		هزار حیف که یکباره ریخت بال و پرش
نیاز نیست به بندند چشم هایش را		که نیست تاب نگاهی دگر به چشم ترش
به هر کجا که روی قبری از زُراره ی اوست		نشان غربت فرزندهای دربدرش
شراره ی دل او گشت اجر روزه ی او		درست موقع افطار پاره شد جگرش
سیاه چال و نماز شب و غل و زنجیر		فراق روی رضا بود غصّه ی دگرش
بسوز ای دل میثم در آتش دل او		که سوز شعر تو دارد حکایت از شررش