| اوّلین زائر، حسین را جابر است | جان فدای او که اوّل زائر است | |
| کیست جابر زبده‌ی ارباب دین | پیری از اصحاب خیر‌المرسلین | |
| عارف اسرار جبّاری است، او | ابن عبدالله انصاری است، او | |
| چون به قبر شاه دین نزدیک شد | پیش چشم او جهان، تاریک شد | |
| یعنی از اشراق آن مدهوش شد | شمع جانش در بدن، خاموش شد | |
| جابر زائر چو بازآمد به هوش | از جگر برداشت، فریاد و خروش | |
| گفت با حسرت سه نوبت: یا حسین | زائر قبر تواَم، ای نور عین | |
| دید چون آن دم نیاید زآن خطاب | بهر وی از شاه مظلومان، جواب | |
| گفت: حق داری تو، یابن بوتراب | سر نداری تا دهی بر من، جواب |
