| ای آسمان رها شده در بی‌قراری‌ات | خورشید رنگ باخته از شرمساری‌ات | |
| ای روح سبز عشق، بهشت محمّدی | جان می‌گرفت در نفس گرم جاری‌ات | |
| بوی فرشته از تن محراب می‌چکید | تا می‌رسید فرصت شب زنده‌داری‌ات | |
| در فصل آتشی که از آن فتنه می‌وزید | رنگ خزان گرفت هوای بهاری‌ات | |
| وقتی که در نگاه تو حیرت شکفته بود | اشک علی نشست به آیینه‌داری‌ات | |
| دیوار و در نماند ولیکن به خون نوشت | در دفتر زمانه خطِ یادگاری‌ات |
