توان واژه کجا و مدیح گفتن او

توان واژه کجا و مدیح گفتن او		قلم قناری گنگی‌ست در سرودن او
کشاندنش به صحاریّ شعر ممکن نیست		کمیت معجزه لنگ است پیش توسن او
چه دختری که پدر پشت بوسه‌ها می‌دید		کلید گلشن فردوس را به گردن او
چه همسری که برای علی به حظّ حضور		طلوع باور معراج داشت دیدن او
چه مادری که به تفسیر درس عاشورا		حریم مدرسه کربلاست دامن او
بمیرم آن همه احساس بی‌ تعلق را		که بار پیرهنی را نمی‌ کشد تن او
دمی که فاطمه تسبیح گریه بردارد		پیام می‌ چکد از چلچراغ شیون او
از آن ز دیده ما در حجاب خواهد ماند		که چشم را نزند آفتاب مدفن او