| دختری را خانه در ویرانه بود | باده، اشک و چشم او، پیمانه بود | |
| تشنه بود و سینه‌ای پُردرد داشت | در درون سینه، آه سرد داشت | |
| پیکر و بازوی او، آزرده بود | بس که در ره، تازیانه خورده بود | |
| از دویدن در قفای قافله | هر دو پایش بود پُر از آبله | |
| دختر دردی‌کش جام الست | بود از شوق لقای دوست، مست | |
| در طبق، هستیّ آن دردانه بود | رأس بابا، شمع و او، پروانه بود | |
| چون صدف، لعل لبش را باز کرد | با پدر این‌سان سخن آغاز کرد | |
| ای پدر شادم که در بر آمدی | چون نبودت پا تو با سر آمدی | |
| غم مخور، ای گل گلابت می‌دهم | از سبوی دیده، آبت می‌دهم | |
| گر چه داغت کرده دل‌خونم، پدر | از وفای عمّه ممنونم، پدر | |
| این بگفت و سر به آغوشش گرفت | بوسه از لعل لب نوشش گرفت | |
| لب به لب‌هایش نهاد و برنداشت | مرگ او را هیچ کس باور نداشت |