| در هيچ پرده نيست نباشد نوای تو | عالم پر است از تو و خالی‌ست جای تو | |
| هرچند کائنات گدای درِ توأند | يک آفريده نيست که داند سرای تو | |
| تاج و کمر چو موج و حباب است ريخته | در هر کناره‌ای ز محيط سخای تو | |
| آيينه‌خانه‌ای‌ست پر از ماه و آفتاب | دامان خاکِ تيره ز موج صفای تو | |
| هر غنچه را، ز حمد تو جزوی‌ست در بغل | هر خار می‌کند به زبانی ثنای تو | |
| در مشت خاک من چه بود لايق نثار | هم از تو جان ستانم و سازم فدای تو | |
| عام است التفات کهن خرقۀ عقول | تشريف عشق تا به که بخشد عطای تو | |
| غير از نياز و عجز که در کشور تن است | اين مشت خاک تيره چه دارد سزای تو | |
| صائب چو ذره است و چه دارد فدا کند | ای صد هزار جان مقدس فدای تو |