| صبا به پیر خرابات از خـرابۀ شام | ببــر زکــودک زار این جگــر گدازْ پیام | |
| که: ای پــدر ز مــن زار هیــچ آگـــاهی؟ | که روز من شب تار است و صبح روشن، شام | |
| به سرپرستی ما سنگ آید از چپ و راست | به دلنــوازی ماها ز پیش و پس، دشنـام | |
| نه روز، از ستــم دشمنــان، تنــی راحت | نـــه شب زداغ دلآرام‌هــا، دلـــی آرام | |
| به کودکــان پــدر کشته، مــادر گیتــی | همی ز خون جگر می‌دهد شراب و طعام | |
| چــراغ مجلس مـا شمــع آه بیوه زنــان | انیـس و مـونس مـا نــــالۀ دل ایتـــام | |
| فلک خــراب شــود کاین خرابه بی سقف | چه کــرده با تن این کودکان گل اندام | |
| دریــغ و درد کز آغــــوش نــاز افتــادم | به روی خـــاک مـذلّت، به زیر بند لئام | |
| به پای خـار مغیلان، به دستِ بند ستــم | ز فــرق تا قـــدم از تازیـــانه نیلی فــام | |
| به روی دست تـو دستانِ خوش نوا بـودم | کنــون چو قُمــری شوریده‌ام میانۀ دام | |
| به دامن تو چو طوطی، شکرشکن بودم | بریخت زاغ و زغن زهر تلخم اندر کـــام | |
| مــرا که حــال ز آغاز کودکــی این است | خــدای داند و بس تا چه باشدم انجــام | |
| هـــزار مــرتبه بدتر ز شــامِ مــاتــم بود | برای غم زدگان، صبح عیدِ مردم شـــام | |
| به نالــه شــــرر انگیــز، بانــوان حجــاز | به نغمــه دف و نـی، شامیان خون آشام | |
| ســرِ تو بر ســرِ نی شمع و ما چـو پروانه | به ســوز و ســاز ز ناســازگــاری ایّـــام | |
| شدند پــردگیـان تو شهــرۀ هـر شهــر | دریغ و درد ز نامـوس خاص و مجلس عام | |
| ســرِ برهنــه به پا ایستــاده سـرور دین | یــزید و تخـتِ زر و سفـرۀ قمار و مُـدام | |
| ز گفت و گوی لبت بگذرم که جان به لب است | که راست تاب شنیدن؟ که را مجال کلام؟ |