| صیاد را نگر که چه بیداد می‌کند | | نه می‌کشد مرا و نه آزاد می‌کند |
| بالله که تنگ دل شدم از تنگی قفس | | بیداد تا کی این همه صیّاد می‌کند |
| مرغی که باد آیدش از آشیان خویش | | حق دارد ار که ناله و فریاد می‌کند |
| گیرم که جانگداز بود ناله‌های من | | کی ناله رخنه در دل پولاد می‌کند |
| دارم یقین که یار من افسوس می‌خورد | | زین پس که نامرادی من یاد می‌کند |
| شیرین هنوز لرزه بر اعضایش اوفتد | | زین ناله‌های تلخ که فرهاد می‌کند |
| امروز بلبل از ستم گل کند فغان | | فردا گل از جفای خزان داد می‌کند |
| واحسرتا که روح مرا خاطرات عشق | | گاهی غمین نموده و گه شاد می‌کند |
