میرزا محمدکاظم صبوری ملقب به ملک الشعرا و متخلص به صبوری (۱۳۲۲-۱۲۷۰)، شاعر دوره مظفرالدین شاه قاجار است.
| شاعر | |
| پرونده:صبوری.jpg | |
| اطلاعات | |
|---|---|
| لقب | ملک الشعرا |
| زمینه فعالیت | شعر آیینی |
| ملیت | ایرانی |
| محل زندگی | خراسان |
| سبک نوشتاری | غزل قصیده |
| تخلص | صبوری |
معرفی
میرزا محمدکاظم صبوری در سال۱۲۵۹ در شهر مشهد متولد شد. اصالتا آذربایجانی است. او فرزند میرزا محمدباقر کاشانی بود وی را از نوادگان میرزا احمد کاشانی متخلص به صبور است. تحصیلات علمی او در حوزه دین بوده است. میرزا محمد کاظم پدر محمد تقی بهار معروف به ملک الشعرا است. پس از درگذشت صبوری لقب ملک الشعرا به فرزندش داده شد. سرانجام در سال ۱۳۲۲ ق در سن ۵۲ سالگی در مشهد بر اثر بیماری وبا درگذشت. بیشتر قصیده هایش در مدح امامان شیعه بوده است. از او دیوان شعری مشتمل بر قصاید، غزل و مقطّعات به طبع رسیده است. تخلص او در اشعارش «صبوری» است. صبوری در مرثیه حضرت امام حسین (ع) دوازده‌بند دارد که مشتمل بر مراثی است. بیت اول از بند اول آن است:
| درای کاروانی سخت با سوز و گداز آید | چو آه آتشینی کز دل پرغصّه باز آید |
بیت آخر از بند آخر است:
| به هر دردی که باشد جز صبوری نیست درمانش | «صبوری» دردمند ار شد ندانم چیست درمان؟ |
او همچنین شعری درباره امیرالمومنین (ع) با موضوع غدیر خم دارد:
| امروز روز رونق دین پیمبر است | امروز روز جلوه آیین داور است |
پانویس
منابع
دَرای در دهخدا به معنای زنگ و جرس است.