|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
|
| | {{سرصفحه |
| {{جعبه اطلاعات شعر | | | مطلع=دگر بارم افتاده شوری بسر |
| | عنوان = دگر بارم افتاد شوری بسر | | | نام شعر= |
| | تصویر = | | | شاعر = حکیم ملا هادی سبزواری |
| | توضیح تصویر = | | | مصحح = |
| | نام شعر =دگر بارم افتاد شوری بسر | | | بخشی از دیوان = |
| | نام شاعر = ملاهادی سبزواری | | |قالب = |
| | قالب =ساقی نامه | | |وزن = |
| | وزن =فعول فعول فعول فعل | | |موضوع = |
| | موضوع = توحید(ساقی نامه) | | | قبلی = |
| | مناسبت = توحید | | | بعدی = |
| | زمان سرایش = | | | سال خورشیدی = |
| | زبان = فارسی | | | سال میلادی = |
| | تعداد ابیات =۳۸ بیت | | | سال قمری = |
| | منبع = https://ganjoor.net/asrar/divanhs/saghiname-hs/sh1 | | | یادداشت = |
| }} | | }} |
|
| |
|
|
| |
|
| '''حکیم ملا هادی سبزواری''':
| | {{ب|دگر بارم افتاده شوری بسر|به جانم شده آتشی شعله ور}} |
| | {{ب|که دستار تقوی ز سرافکنم|ز پاکندهٔ نام را بشکنم}} |
| | {{ب|ملولم از این خرقه و طیلسان|که بت‌هاست در آستینم نهان}} |
| | {{ب|تو بنمای آن چهرهٔ آتشین|که آتش فتد در بت و آستین}} |
| | {{ب|چه آتش که از خود ستاند مرا|نه از غیر تنها رهاند مرا}} |
| | {{ب|ز وحدت دلا تا کی اندر شکی|یکی گو یکی دان یکی بین یکی}} |
| | {{ب|بیا ساقیا در ده آن راح روح|که یابم ز فیضش هزاران فتوح}} |
| | {{ب|صباح است ساقی صبوحی بیار|مِئی کو نخواهد صُراحی بیار}} |
| | {{ب|بلی کی صراحی بود راز دار|به بزمی که نبود خودی را شمار}} |
| | {{ب|نخستین که کردند تخمیر طین|گل ما نمودند با می عجین}} |
| | {{ب|ندیمان وصیت کنم بشنوید|که عمر گرامی بآخر رسید}} |
| | {{ب|چو این رشتهٔ عمر بگسسته شد|بآغاز انجام پیوسته شد}} |
| | {{ب|بشُد ملک تن بی سپهدار جان|به یغما ربودند نقد روان}} |
| | {{ب|خدا را دهیدم به می شست شوی|بپاشید سدرم از آن خاک کوی}} |
| | {{ب|بجوئید خشتم ز بهر لحد|زخشتی که بر تارک خُم بود}} |
| | {{ب|بسازید تابوتم از چوب تاک|کنیدم می آلوده در زیر خاک}} |
| | {{ب|چو از برگ رَز نیز کفنم کنید|به پای خم باده دفنم کنید}} |
| | {{ب|بکوشید کاندر دم احتضار|همین بر زبانم بود نام یار}} |
| | {{ب|نه شمعم جز آن مه به بالین نهید|نه حرفم جز از عشق تلقین دهید}} |
| | {{ب|ز مرد و زن اندر شب وحشتم|نیاید کسی بر سر تربتم}} |
| | {{ب|به جز مطرب آید زند چنگ را|مغنّی کِشد سرخوش آهنگ را}} |
| | {{ب|به خونم نگارید لوح مزار|که هست این شهید ره عشق یار}} |
| | {{ب|چهل تن ز رندان پیمانه زن|شهادت کنند این چنین بر کفن}} |
| | {{ب|که این را به خاک درش نسبت است|ز دُردی کِشان مِی وحدتست}} |
| | {{ب|که می ساختی شیخ سجاده کش|به یک دم زدن عاشق باده کش}} |
| | {{ب|ز نظّاره گردی اهل کِنِشت|همه پارسایان تقوی سرشت}} |
| | {{ب|نبودی به جز عاشقی دین او|جز این شیوهٔ پاک آئین او}} |
| | {{ب|همه کیش از او خدمت می فروش|ز جان حلقهٔ بندگیش به گوش}} |
| | {{ب|ندیدیم کاری از او سر زند|به جز اینکه پیوسته ساغر زند}} |
| | {{ب|چو ساغر منزه ز چون و ز چند|چو خورشید تابان بر اوج بلند}} |
| | {{ب|نباشد صُداعش نیارد خُمار|کند یار بینش هم از چشم یار}} |
| | {{ب|الهی به خاصان درگاه تو|به سرها که شد خاک در راه تو}} |
| | {{ب|به افتادگان سرِ کوی تو|به حسرت کشان بلا جوی تو}} |
| | {{ب|به درد دل دردمندان تو|به سوز دل مستمندان تو}} |
| | {{ب|به حق سبوکش به می خوارگان|که هستند از خویش آوارگان}} |
| | {{ب|به پیر مُغان و می و میکده|به رندان مست صبوحی زده}} |
| | {{ب|که فرمان دهی چون قضا راکه هان|ز اسرار نقد روانش ستان}} |
| | {{ب|نخستین ز آلایشش پاک کن|پس آنگاه منزلگهش خاک کن}} |
|
| |
|
| دگر بارم افتاده شوری بسر
| | [[رده:عالمان شاعر]] |
| | |
| به جانم شده آتشی شعله ور
| |
| | |
| که دستار [[تقوی]] ز سرافکنم
| |
| | |
| ز پاکندهٔ نام را بشکنم
| |
| | |
| ملولم از این خرقه و [[طیلسان]]
| |
| | |
| که بت‌هاست در آستینم نهان
| |
| | |
| تو بنمای آن چهرهٔ آتشین
| |
| | |
| که آتش فتد در بت و آستین
| |
| | |
| چه آتش که از خود ستاند مرا
| |
| | |
| نه از غیر تنها رهاند مرا
| |
| | |
| ز وحدت دلا تا کی اندر شکی
| |
| | |
| یکی گو یکی دان یکی بین یکی
| |
| | |
| بیا ساقیا در ده آن راح روح
| |
| | |
| که یابم ز فیضش هزاران فتوح
| |
| | |
| صباح است ساقی [[صبوحی]] بیار
| |
| | |
| مِئی کو نخواهد صُراحی بیار
| |
| | |
| بلی کی صراحی بود راز دار
| |
| | |
| به بزمی که نبود خودی را شمار
| |
| | |
| نخستین که کردند تخمیر طین
| |
| | |
| گل ما نمودند با می عجین
| |
| | |
| ندیمان وصیت کنم بشنوید
| |
| | |
| که عمر گرامی بآخر رسید
| |
| | |
| چو این رشتهٔ عمر بگسسته شد
| |
| | |
| بآغاز انجام پیوسته شد
| |
| | |
| بشُد ملک تن بی سپهدار جان
| |
| | |
| به یغما ربودند نقد روان
| |
| | |
| خدا را دهیدم به می شست شوی
| |
| | |
| بپاشید سدرم از آن خاک کوی
| |
| | |
| بجوئید خشتم ز بهر لحد
| |
| | |
| زخشتی که بر تارک خُم بود
| |
| | |
| بسازید تابوتم از چوب تاک
| |
| | |
| کنیدم می آلوده در زیر خاک
| |
| | |
| چو از برگ رَز نیز کفنم کنید
| |
| | |
| به پای خم باده دفنم کنید
| |
| | |
| بکوشید کاندر دم [[احتضار]]
| |
| | |
| همین بر زبانم بود نام یار
| |
| | |
| نه شمعم جز آن مه به بالین نهید
| |
| | |
| نه حرفم جز از عشق تلقین دهید
| |
| | |
| ز مرد و زن اندر [[شب وحشتم]]
| |
| | |
| نیاید کسی بر سر تربتم
| |
| | |
| به جز مطرب آید زند چنگ را
| |
| | |
| مغنّی کِشد سرخوش آهنگ را
| |
| | |
| به خونم نگارید لوح مزار
| |
| | |
| که هست این [[شهید]] ره عشق یار
| |
| | |
| چهل تن ز رندان پیمانه زن
| |
| | |
| شهادت کنند این چنین بر کفن
| |
| | |
| که این را به خاک درش نسبت است
| |
| | |
| ز دُردی کِشان مِی وحدتست
| |
| | |
| که می ساختی شیخ سجاده کش
| |
| | |
| به یک دم زدن عاشق باده کش
| |
| | |
| ز نظّاره گردی اهل کِنِشت
| |
| | |
| همه پارسایان تقوی سرشت
| |
| | |
| نبودی به جز عاشقی دین او
| |
| | |
| جز این شیوهٔ پاک آئین او
| |
| | |
| همه کیش از او خدمت می فروش
| |
| | |
| ز جان حلقهٔ بندگیش به گوش
| |
| | |
| ندیدیم کاری از او سر زند
| |
| | |
| به جز اینکه پیوسته ساغر زند
| |
| | |
| چو ساغر منزه ز چون و ز چند
| |
| | |
| | |
| چو خورشید تابان بر اوج بلند
| |
| | |
| نباشد صُداعش نیارد خُمار
| |
| | |
| کند یار بینش هم از چشم یار
| |
| | |
| الهی به خاصان درگاه تو
| |
| | |
| به سرها که شد خاک در راه تو
| |
| | |
| به افتادگان سرِ کوی تو
| |
| | |
| به حسرت کشان بلا جوی تو
| |
| | |
| به درد دل دردمندان تو
| |
| | |
| به سوز دل مستمندان تو
| |
| | |
| به حق سبوکش به می خوارگان
| |
| | |
| که هستند از خویش آوارگان
| |
| | |
| به [[پیر مُغان]] و می و میکده
| |
| | |
| به رندان مست صبوحی زده
| |
| | |
| که فرمان دهی چون [[قضا]]راکه هان
| |
| | |
| ز '''اسرار''' نقد روانش ستان
| |
| | |
| نخستین ز آلایشش پاک کن
| |
| | |
| پس آنگاه منزلگهش خاک کن <ref>https://ganjoor.net/asrar/divanhs/saghiname-hs/sh1 توضیح: حکیم ادیب و فیلسوف نادر الوجود ما مرحوم حاج ملّا هادى سبزوارى رفَع اللَهُ مرتبتَه، اشعار عرفانى و حقائق عِلوى وى منحصر در قالب غزل نبوده است. او ترجیع بند و مثنویات و مقطَّعات و رباعیات و ساقى نامه اى دارد که هر یک مشحون از اسرار و لطائف مى باشد؛ بالاخصّ در ساقى نامه خود که حقّاً بیداد مى کند، و از بلندى مرتبه کنایات و تشبیهات معقول به محسوس، نظیر ساقى نامه رَضِىُّ الدِّین آرْتِیمانى در سلاست مطلب و روان بودن ذوق درقوالب عبارات بدیعه ـ حقّ مطلب را چنان ادا مى‌نماید که در سرحدّ کرامت باید به حساب آورد. طهرانی، محمدحسین، الله شناسی، ج۳ـ صص۵۹-۶۲
| |
| | |
| ==پانویس==
| |
