| کسی بدون دلیل از صدا نمی‌افتد | | لب کلیم ز سوز دعا نمی‌افتد |
| کریم در غل و زنجیر هم کریم بود | | به دست بسته شده از عطا نمی‌افتد |
| اگرچه خاک نشسته به روی لب‌هایت | | عقیق پا بخورد از بها نمی‌افتد |
| مگر چه گفته به تو این زبان دراز یهود | | همیشه از دهنش ناسزا نمی‌افتد |
| چه آمده به سرت پنجه می‌کشی بر خاک | | به هر نفس لب تو از ندا نمی‌افتد |
| به سینه‌ای که لگد خورد پشت در سوگند | | بدون درد سر این ساق جا نمی‌افتد |
| کسی که در تن او پیرهن شده پاره | | به یاد بی کفن کربلا نمی‌افتد |
| تو گیر یک نفر افتاده‌ای چنین شده‌ای | | تن تو در گذر گرگ‌ها نمی‌افتد |
| پس از سه روز تو را عده‌ای کفن کردند | | سر بریدۀ تو زیر پا نمی‌افتد |
| سنان و شمر به هم با اشاره می‌گفتند | | مگر که نیزه نخورده چرا نمی‌افتد |
| ز دور حرمله می‌گفت گودی حنجر | | حسین نحر نگردد ز پا نمی‌افتد |
