تا مصحف جمال تو گردیده منظرم
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شعر | مصحف جمال تو |
| نام شاعر | محمد عابد تبریزی |
| قالب | غزل قصیده |
| موضوع | امام حسین(ع) |
| مناسبت | مدح و مرثیه |
| زمان سرایش | معاصر |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۱۷بیت |
زهی به خاک درت مانده چشم تر، تشنه مطلع شعری از محمد عابد تبریزی در گونه مدح و مرثیه درباره امام حسین(ع) است. این شعر در قالب غزل قصیده که درهفده بیت سروده شده است.
متن شعر
| تا مصحف جمال تو گردیده منظرم | آیات حُسن توست به هر جا که بنْگرم | |
| جز آن‌که بینم از جلواتت به هر نگاه | سود از سواد دیده ی خونین نمی‌بَرم | |
| گل‌بوته‌ای ست در سر نی این‌که بینمش؟ | یا هست حُسن وجه خدایی ، مصورم؟ | |
| من کشته ی ولای تو هستم، به جان تو! | بعد از تو نیست زندگی خویش باورم | |
| تا جام تشنگی به کفت داد ، آسمان | پُر کرد از عصاره ی خونابه ، ساغرم | |
| هستی تو ، یا جمال ازل جلوه می‌کند؟ | این منظری که گشته عیان ، در برابرم | |
| از هرچه غیر دوست گذشتی به راه عشق | من اندر این معامله چون از تو بگْذرم؟ | |
| با گوش جان ، طنین «اَنَا الله» بشْنوم | در چشم دل، تجلی طور است ، منظرم | |
| تشریف یاد حُسن تو را در حریم دل | در هر قدم ، سِتبرق جان را بگسترم | |
| لب‌تشنگان آب بقای لب تو را | همراه خود به ظلمت شامات می‌بَرم | |
| ترصیع خاک راه تو را در مسیر عشق | بس دُر ها که در صدف دیده پرورم | |
| جا بر فراز مسند خورشید کرده‌ام | افتاده تا ظَلال ولای تو بر سرم | |
| از عرش برتر است، ستیغ وفا و من | با شهپر وقار در آن اوج می‌پرم | |
| این عزتم بس است که من خواهر توام | وین فخر بس مرا که تو هستی برادرم | |
| عصمت بها گرفته ز عنوان زینبی | عفت پناه یافته در زیر معجرم | |
| خورشید در سر نی و غوغای اهل شام | ای وای من! مگر که به صحرای محشرم؟ | |
| باب نجات هست ، درِ کبریایی‌ات | من (عابدم) غلام تو ای شاه ذوالکرم |