پیکر هزار پاره و بر نوک نی سرش
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شاعر | جودی خراسانی |
| قالب | غزل |
| وزن | مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن |
| موضوع | امام حسین(ع) |
| زمان سرایش | معاصر |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۹بیت |
پیکر هزار پاره و بر نوک نی سرش را شاعر آیینی جودی خراسانی درباره امام حسین(ع) سروده است. این شعر آیینی در گونه مرثیه و در نه بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل و در وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن می‌باشد.
متن شعر
| پیکر هزار پاره و بر نوک نی سرش | گویم ز سرگذشت سرش یا ز پیکرش؟ | |
| گویم گر از سرش، سر او را بُرید شمر | در پیشِ چشمِ زینبِ غم‌دیده، خواهرش | |
| گویم اگر ز پیکر او، کرد ابن سعد | از خاک ره ز ضرب سُم اسب بسترش | |
| با ساربان به غیر محبّت چه کرده بود؟ | کز بهر زر، نمود جدا، دست اطهرش | |
| تقصیر او چه بود؟ ندانم که تا سه روز | از خاک برنداشت، کسی جسم انورش | |
| آه از دمی! که او ز عطش داد جان و بود | شطّ فرات، موج‌زنان در برابرش | |
| فریاد دخترش به فلک شد ز قحط آب | با آن که بود آب روان، مَهر مادرش | |
| او نیم‌جان چو بسملِ در خون تپان و‌لیک | این یک به تیر می‌زد و آن یک به خنجرش | |
| رخشنده گشت، کوکب «جودی»، چو آفتاب | افکند تا ز مهر حسین، سایه بر سرش |