از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را

از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را		آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
تا باد صبا بوی تو را در چمن آرد		برداشته هر شاخ گلی دست دعا را
باشد همه شب نام خوشت ورد زبانم		اَصبَحتُ عَلَی ذِکرِکَ سِرّاً و جَهارا
در کوی تو دیگر به سرافرازی ما کیست؟		گر عشق کند خاک به راهت سر ما را
عمری‌ست «حزین» را کف امید فراز است		امید که محروم نسازند گدا را