| سحر از کوه خاور تیغ اِسکندر چو شد پیدا | | عیان شد رشحهء خون از شکافِ جوشن دارا |
| دَمِ روح الَقُدس زد چاک در پیراهنِ مریم | | نمایان شد میانِ مَهدِ زرّین طلعتِ عیسی |
| میانِ روضهء خَضرا روان شد چشمهء روشن | | کنارِ چشمهء روشن بر آمد لالهء حَمرا |
| زِ دامانِ نسیمِ صبح پیدا شد دَم عیسی | | زِ جیبِ روشنِ فَجر آشکارا شد کَفِ موسی |
| دُر اَفشان کرد از شادی فلک چون دیدهء مجنون | | بر آمد چون زِ خاور طلعتِ خُور چون رُخ لیلا |
| مگر غمازِ صبح از بامِ گردون دیدشان ناگه | | که پوشیدند چشم از غمزه چندین لَعبتِ زیبا |
| در آمد زاهدِ صبح از در دردی کشِ گردون | | زدش بر کُوهِ خاور بی محابا شیشهء صَهبا |
| بر آمد تُرکی از خاور، جهان آشوب و غارتگر | | به یغما بُرد در یک دَم، هزاران لولوِ لالا |
| نهنگِ صبح لب بُگشود و دزدیدند سر، پیشش | | هزاران سیم گون ماهی در این سیماب گون دریا |
| بر آمد از کنامِ شرق شیری آتشین مَخلب | | گریزان اَنجمش از پیشِ روبه سان گر از آسا |
| چنان کَز صُولتِ شیرِ خدا کُفار در میدان | | چنان کَز حملهء ضرغامِ دین اِبطال بر بیدا |
| هژیرِ سالبِ غالب علی اِبنِ اَبی طالب | | اِمامِ مشرق و مغرب اَمیرِ یَثرب و بَطحا |
