شاعر آیینی:قادر طهماسبی

از ویکی تراث
نسخهٔ تاریخ ‏۱۱ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۵۰ توسط E Amini (بحث | مشارکت‌ها) (E Amini صفحهٔ قادر طهماسبی را به شاعر آیینی:قادر طهماسبی منتقل کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
شاعر آیینی:قادر طهماسبی
شاعر آیینی و انقلابی
[[پرونده:File :طهماسبی.jpg اندازه تصویر =|300px]]
اطلاعات
زمینه فعالیتشعر
ملیتایرانی
محل زندگیتهران
تخلصفرید


قادر طهماسبی (متولد ۱۳۳۱ش) متخلص به «فرید» از شاعران آیینی و انقلابی معاصر است. مشهورترین سروده آیینی قادر طهماسبی در وصف حماسه حضرت زینب(س) با مطلع شعری معروف «کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود»، است. او معتقد است این شعر از طرف امام رضا(ع) به او القا شده است.

زندگی نامه

قادرطهماسبی سرودن را از دورۀ دبیرستان آغاز کرد و تحصیلات خود را در رشتۀ روانشناسی ادامه داد. بیشتر فعالیت‌های ادبی وی در زمینۀ دفاع مقدس، ادبیات پایداری و انقلاب متمرکز است. از او در همایش‌های مختلف تجلیل به عمل آمده است که از آن میان می‌توان به تجلیل از او در جشنوارۀ بین‌المللی شعر فجر اشاره کرد. او دارای نشان درجه یک هنری است. از آثار او می‌توان به «عشق بی‌غروب»، «تلاوت» و «روزی به رنگ خون» اشاره کرد.

شعر

غزل شعر معروفی از قادر طهماسبی وجود دارد با عنوان «کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود» که در دهه‌های اخیر مورد استفاده قرار گرفته است.

سرّ نى در نینوا مى‏‌ماند اگر زینب نبودکربلا، در کربلا مى‏‌ماند اگر زینب نبود
  • گونه اشعار

اشعار قادرطهماسبی بیشتر در مضامینِ مذهبی از نوع انقلابی و مقاومت سروده شده‌ است.برخی از اشعار او در سال ۱۳۹۰ش در مقاله ای با عنوان «موسیقی درونی در شعر پایداری» مورد بررسی قرار گرفته است.

  • اشعار دیگر

قادرطهماسبی اشعار آیینی دیگری دارد از جمله مرثیه ای درباره حضرت زهرا(س)‌، که مطلعش با «آن شب که دفن کرد علی بی‌صدا تو را» آغاز شده است.

آن شب که دفن کرد علی بی‌صدا تو راخون گریه کرد چشم خدا در عزا تو را [۱]

او شعر قصیده ای درباره موضوع مظلومیت امام علی(ع) سروده است.

هیچ کس نشناخت دردا! درد پنهان علیچون کبوتر ماند در چاه شب افغان علی [۲]

آثار

از آثار او می‌توان به «عشق بی‌غروب»، «تلاوت» و «روزی به رنگ خون» اشاره کرد.

در نزد دیگران

سیدعلی‌خامنه‌‌‌‌‌‌ای رهبر جمهوری اسلامی درباره قادرطهماسبی گفته است: هر وقت شعر می‌خوانند انسان احساس می‌کند رتبه‌ای بالایی از شعر را انصافاً دارد ایشان عرضه می‌کند.[۳]

پانویس

منابع