شفق نشسته در آغوشت ای سحر برخیز

شفق نشسته در آغوشت ای سحر برخیز		ستاره می‌رود از هوش، یک نظر برخیز
کبوتری که به شوق تو بال در خون زد		به بام عشق تو گسترده بال و پر برخیز
چو من به حسرت یک چشم بوسه بر قدمت		نشسته در ره تو خاک رهگذر برخیز
رسیده زائر دل‌خسته‌ای ز غربت راه		که مانده از سفری سرخ دربه در، برخیز
شبانه‌های شب شام را دلم طی کرد		به هُرم چلّه نشستم در این سفر برخیز
کنون که خون دلم سرخ همچو لالهٔ دشت		به چهره می‌چکد از چشم‌های تر برخیز
به یک اشاره بگویم: قسم به حرمت عشق		سکینه آمده از راه، ای پدر برخیز