در هيچ پرده نيست نباشد نوای تو

در هيچ پرده نيست نباشد نوای تو		عالم پر است از تو و خالی‌ست جای تو
هرچند کائنات گدای درِ توأند		يک آفريده نيست که داند سرای تو
تاج و کمر چو موج و حباب است ريخته		در هر کناره‌ای ز محيط سخای تو
آيينه‌خانه‌ای‌ست پر از ماه و آفتاب		دامان خاکِ تيره ز موج صفای تو
هر غنچه را، ز حمد تو جزوی‌ست در بغل		هر خار می‌کند به زبانی ثنای تو
در مشت خاک من چه بود لايق نثار		هم از تو جان ستانم و سازم فدای تو
عام است التفات کهن خرقۀ عقول		تشريف عشق تا به که بخشد عطای تو
غير از نياز و عجز که در کشور تن است		اين مشت خاک تيره چه دارد سزای تو
صائب چو ذره است و چه دارد فدا کند		ای صد هزار جان مقدس فدای تو