مسلم شهید شد و تو خواندی حمیده را

مسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را		مرهم نهادی آن جگر داغ‌دیده را
با واژه‌های سبز تسلّا و دست مهر		ساحل شدی نگاه به طوفان رسیده را
اینک تو می‌روی و من اما یتیم‌تر		باید چگونه آن سر در خون تپیده را
فردا کسی به دختر تو رحم می‌کند؟		آرام می‌کنند مصیبت کشیده را؟
بگذار قدری اشک بریزم به دامنت		تا حس کنم حرارت شعری شنیده را
شعر من آتش است، عطشناک و ناتمام		باید به انتها ببرم این قصیده را