صبا به پیر خرابات از خرابۀ شام

صبا به پیر خرابات از خـرابۀ شام		ببــر زکــودک زار این جگــر گدازْ پیام
که: ای پــدر ز مــن زار هیــچ آگـــاهی؟		که روز من شب تار است و صبح روشن، شام
به سرپرستی ما سنگ آید از چپ و راست		به دلنــوازی ماها ز پیش و پس، دشنـام
نه روز، از ستــم دشمنــان، تنــی راحت		نـــه شب زداغ دلآرام‌هــا، دلـــی آرام
به کودکــان پــدر کشته، مــادر گیتــی		همی ز خون جگر می‌دهد شراب و طعام
چــراغ مجلس مـا شمــع آه بیوه زنــان		انیـس و مـونس مـا نــــالۀ دل ایتـــام
فلک خــراب شــود کاین خرابه بی سقف		چه کــرده با تن این کودکان گل اندام
دریــغ و درد کز آغــــوش نــاز افتــادم		به روی خـــاک مـذلّت، به زیر بند لئام
به پای خـار مغیلان، به دستِ بند ستــم		ز فــرق تا قـــدم از تازیـــانه نیلی فــام
به روی دست تـو دستانِ خوش نوا بـودم		کنــون چو قُمــری شوریده‌ام میانۀ دام
به دامن تو چو طوطی، شکرشکن بودم		بریخت زاغ و زغن زهر تلخم اندر کـــام
مــرا که حــال ز آغاز کودکــی این است		خــدای داند و بس تا چه باشدم انجــام
هـــزار مــرتبه بدتر ز شــامِ مــاتــم بود		برای غم زدگان، صبح عیدِ مردم شـــام
به نالــه شــــرر انگیــز، بانــوان حجــاز		به نغمــه دف و نـی، شامیان خون آشام
ســرِ تو بر ســرِ نی شمع و ما چـو پروانه		به ســوز و ســاز ز ناســازگــاری ایّـــام
شدند پــردگیـان تو شهــرۀ هـر شهــر		دریغ و درد ز نامـوس خاص و مجلس عام
ســرِ برهنــه به پا ایستــاده سـرور دین		یــزید و تخـتِ زر و سفـرۀ قمار و مُـدام
ز گفت و گوی لبت بگذرم که جان به لب است		که راست تاب شنیدن؟ که را مجال کلام؟